تحلیل ارتباط مشارکت اجتماعات محلی و توسعه پایدار اکوگردشگری در مناطق تحت حفاظت (مطالعه موردی: پارک ملی لار و اثر طبیعی ملی تنگه واشی)

در تحقیق حاضر سطح پایداری در دو تیپ مختلف مناطق تحت حفاظت استان تهران (شامل پارک ملی لار و اثر طبیعی ملی تنگه واشی) مورد مقایسه قرار گرفته شده است. علاوه بر این به ارزیابی میزان مشارکت اجتماعات محلی و اکوگردشگران، به منظور سنجش میزان ‏اثرگذاری مشارکت بر سطح پایداری توسعه اکوگردشگری در این مناطق، پرداخته شده است. مطالعه حاضر از نظر هدف، نظری - کاربردی، و از نظر ماهیت توصیفی - تحلیلی و تطبیقی است. گردآوری داده ها به روش اسنادی و پیمایشی بوده است که در روش اسنادی، داده ها مطابق با مطالعات پیشین، اسناد و منابع بین المللی از ‏سوی سازمان های گردشگری تهیه شده است. در روش پیمایشی نیز از ابزارهای ‏پرسش نامه، مصاحبه و مشاهده استفاده شده است. تجزیه وتحلیل داده ها و اطلاعات، به روش کمی ‏بوده که برای تحلیل های آماری از ‏آزمون های آماری توصیفی و استنباطی و مدل ANP بهره گرفته شده است. جامعه آماری و حجم نمونه موردمطالعه شامل ‏اجتماعات محلی و اکوگردشگران می باشد. روایی پژوهش مبتنی بر روش های سازه و صوری، و پایایی آن با استفاده از آلفای کرونباخ محاسبه شده ‏است. ‏نتایج تحلیل سلسله مراتب شبکه ای حاکی از آن است که بالاترین امتیازهای اختصاص یافته به متغیرهای موثر در توسعه پایدار اکوگردشگری شامل تنوع زیستی، اکوسیستم، نظارت - کنترل و مشارکت می باشد؛ و در مقابل کمترین امتیازها مربوط به متغیرهای دسترسی به زیرساخت ها و تسهیلات ‏اکوگردشگری، تراکم جمعیت، تعداد طرح ها و پروژه ها و هزینه های ‏اکوگردشگری ‏است. نتایج همچنین نشان داد که سطح پایداری در پارک ملی لار با میانگین 4، و در اثر طبیعی ملی تنگه ‏واشی با میانگین 3/2 ‏است. همچنین بالاترین سطح مشارکت در بین اجتماعات محلی و ‏اکوگردشگران نیز مربوط به پارک ملی لار می باشد. یافته ها نشان می دهد که بین مشارکت اجتماعات محلی و توسعه پایدار اکوگردشگری در مناطق تحت حفاظت، رابطه مستقیمی وجود دارد.