سنجش تاب آوری نهادی-سازمانی شهر اردبیل در برابر مخاطرات محیطی

امروزه جهت مدیریت بحران های ناشی از مخاطرات و نیل به توسعه پایدار، از رویکرد تاب آوری استفاده می شود. این رویکرد ابعاد چهارگانه ای دارد که یکی از مهم ترین آنها، بعد نهادی-سازمانی است. این بعد از تاب آوری، بر نقش مسیولین در پیشگیری از بروز فاجعه تاکید دارد. در همین راستا، هدف پژوهش حاضر، سنجش تاب آوری نهادی- سازمانی شهر اردبیل در برابر مخاطرات محیطی از نظر شهروندان می باشد. روش پژوهش حاضر، از لحاظ ماهیت، توصیفی- تحلیلی و از لحاظ هدف، کاربردی می باشد. جهت جمع آوری داده ها از روش برداشت میدانی (تکمیل پرسشنامه) استفاده شده است و در همین خصوص، تعداد هزار پرسشنامه، متناسب با وسعت و جمعیت محلات و به روش تصادفی طبقه بندی شده، تکمیل شده است. در فرایند تحقیق حاضر به منظور تعیین وزن 6 شاخص اصلی پژوهش، از نظرات 10 کارشناس امر (به روش گلوله برفی) از روش آنتروپی و به منظور همپوشانی لایه ها از توابع موجود در نرم افزار Arc GIS، در قالب مدل Vicor استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داده است که از بین 6 شاخص کلی تحقیق، شاخص کاهش مخاطرات، نسبت به سایر شاخص ها از اهمیت بیشتری برخوردار است. همچنین نتایج فضایی در خصوص وضعیت تاب آوری نهادی شهر اردبیل در برابر مخاطرات محیطی بیانگر این امر است که محدوده های واقع در شمال غربی و شمال شرقی شهر اردبیل (با بافت حاشیه ای و روستاهای ادغامی به شهر)، در وضعیت آسیب پذیری قرار گرفته اند و محدوده مرکزی شهر (با بافت ارگانیک) و محدوده جنوبی شهر (با بافت برنامه ریزی شده)، در وضعیت تاب-آوری قرار دارند. در حالت کلی آسیب پذیری بالای محلات فرودست (به لحاظ نوع بافت)، ناشی از ضعف شاخص های بعد نهادی است.