شاخص های حکمرانی خوب جمهوری اسلامی ایران در اجرای برنامه های پنج ساله توسعه (مطالعه موردی سند هفتم توسعه)

هدف مقاله حاضر، بررسی رابطه حکمرانی خوب و توسعه اقتصادی – اجتماعی با تاکید بر سند هفتم توسعه، از منظر اساتید دانشگاه و دانشجویان دوره دکتری دانشگاه مازندران است. در این مقاله از دو روش تحقیق پیمایشی و نظریه زمینه‌ای استفاده شده است. جامعه آماری از یک‌سو دانشجویان و از سوی دیگر اساتید متخصص در حوزه توسعه اقتصادی- اجتماعی می‌باشند. جامعه آماری کلیه دانشجویان دوره کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری رشته‌های جامعه‌شناسی، علوم سیاسی، اقتصاد و حقوق مشغول به تحصیل در دانشگاه مازندران که در نیمسال اول 1401 مشغول به تحصیل‌اند، می‌باشد. اعتبار پرسشنامه با اعتبار صوری و پایایی داده‌ها با استفاده از روش آزمون، آزمون مجدد و آزمون آلفای کرونباخ مورد سنجش قرار گرفته است. در پیمایش ابزار جمع‌آوری اطلاعات، پرسشنامه محقق ساخته و در مطالعه کیفی مصاحبه نیمه ساخت مورد استفاده قرار گرفته است. فرضیه‌ها با استفاده از نظریه حکمرانی خوب تدوین‌ شده‌اند. یافته‌ها، حاکی از وجود رابطه معنادار قوی بین مولفه‌های حکمرانی خوب (متغیرهای مشارکت، حاکمیت قانون و...) است. همچنین تخصص، نخبه‌گرایی و نوآوری بعنوان شرایط مداخله‌گر و اقتصاد تک‌محصولی منجر به اعتماد، انسجام، حمایت و مشارکت اجتماعی می‌شوند که پیامدهای چنین کنش‌ها و واکنش‌هایی رفاه، امنیت، عدالت اجتماعی و آموزش همگانی است. باتوجه به این یافته‌ها می‌توان چنین نتیجه گرفت که در حکمرانی خوب اولویت دادن به اقدامات معتبر برای پاسخگویی سیاسی و اداری، آزادی قوه قضاییه هدفمند و کارآمد، آزادی اطلاعات و عملکرد موثر سازمان‌های دولتی، در روند توسعه همه‌جانبه کشور دارای اهمیت اساسی است.