جایگاه تئودیسه لایب نیتس در اندیشه پیشانقدی کانت

ایمانویل کانت در خلال بسیاری از آثارش به مسیله شر توجه کرده است. آنچه اغلب از دید محققان و کانت پژوهان مسلمان پنهان مانده شبهات و پاسخ های فلسفی کانت در مورد شر در دوره پیشانقدی و اوایل دوره نقدی اوست، که بسیاری از آنها تا انتهای حیات علمی اش با او باقی مانده و سرمنشا شکل گیری نظریات متاخر وی گردیده است. در این مقاله، با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی اعتبار تیودیسه لایبنیتس نزد کانت در دوره پیشانقدی و نقش آن در شکل گیری تیودیسه کانت در این دوره پرداخته شده است. کانت در ضمن نقد و ارزیابی مبانی تیودیسه لایبنیتس (که عبارت اند از عدمی بودن شر، نظریه نظام احسن، مجازات انگاری شر طبیعی و ابتنای شر اخلاقی بر اختیار)، به تبیین و اثبات مبانی خویش پرداخته است. او بر خلاف لایبنیتس و با تمایز میان تضاد منطقی و تضاد حقیقی، از وجودی بودن شر دفاع می کند. کانت در مجازات انگاری شر طبیعی نیز مبتنی بر مبانی فیزیک نیوتون دیدگاه لایبنیتس را نمی پذیرد. با این حال، او با دفاعیه مبتنی بر اختیار ناظر به شرور اخلاقی با لایبنیتس هم رای است. ناظر به نظریه نظام احسن نیز به نظر می رسد مهم ترین تیودیسه کانت در دوره پیشانقدی بر همین نظریه استوار است، که گرچه در برخی مقالات اشکالاتی بر آن وارد کرده، در سایر آثارش، حتی در اوایل دوره نقدی و پس از انقلاب کوپرنیکی خویش، با جدیت از آن دفاع کرده است.