سنجش تاثیر ساختاری شاخص های حکمرانی برایجاد بحران های اجتماعی، با تاکید بر فساد اداری. مورد مطالعه شهرستان شهرکرد

بحران های اجتماعی به عنوان حرکت اعتراضی بخشی از توده ها به طور غالب در ناکارآمدی دولت ها به علل ساختاری، کارکردی و کیفی نبودن روش های حکمرانی ریشه دارد.از مصادیق بارز آن دردهه اخیر می توان به سقوط دولت های مصر، تونس و لیبی به دلایل توسعه نامتوازن، نبود حاکمیت قانون، عدم برابری شهروندان، فساد اداری، نبود رای همگانی، حمایت گزینشی، و نبود تفکیک قوای حکومتی اشاره کرد. پیشینه سیر تحول دانش مدیریت دولتی مبین آن است که زایش و تکامل حکمرانی خوب در پاسخ به ناکارمدی و افول اعتماد به شیوه های سنتی مدیریت بوده است. بدین جهت این مقاله به روش کمی معادلات ساختاری به سنجش تاثیر شاخص های حکمرانی (خوب) بومی شده بر ایجاد بحران های اجتماعی می پردازد.اطلاعات در دو مرحله اسنادی و پیمایشی با پرسشنامه پژوهشگر ساخته به روش خوشه ایی چند مرحله ایی با نمونه 400 تایی در شهرستان شهرکرد مرکز استان چهارمحال و بختیاری با بافتی چند قومی-گویشی گردآوری شده است. در اعتبار سنجی از اعتبار صوری و کسب نظر خبرگان و اساتید، و در سنجش پایایی از آلفای کرونباخ (801/0) استفاده شده است. یافته های حاصل از سنجش روابط ساختاری و ضرایب مسیر نشان داد که حکمرانی متاثر از فساد می تواند با تضعیف 6 شاخص، مشارکت گرایی، شنیدن صدای مردم، توسعه گرایی، شفافیت و پاسخ گویی، عدالت محوری و قانون گرایی، و گردش نخبگان به بحران اجتماعی منجر شود. اما فرضیه تاثیر مقبولیت و مشروعیت بر ایجاد بحران اجتماعی در جامعه مورد مطالعه تایید نگردید.