ارزیابی روشهای مختلف تشخیص تولید بیوفیلم در جدایه های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس

توانایی استافیلوکوکوس اوریوس برای تولید بیوفیلم، به عنوان یک عامل مهم در بیماری زایی، پایداری آن را در محیط و میزبان زنده افزایش می دهد. بیوفیلم های تشکیل شده توسط استافیلوکوکوس اوریوس، به ویژه آنهایی که با ایمپلنت دستگاه های پزشکی مرتبط هستند، می توانند به عنوان یک مانع فیزیکی در برابر آنتی بیوتیک ها و سیستم ایمنی میزبان عمل کرده، منجر به عفونت های مزمن یا پایدار شوند.  از این رو، انجام آزمایش های تشخیصی کارآمد برای شناسایی تولید بیوفیلم، می تواند به کاهش معضل بیماری کمک کند.  هدف از این مطالعه، ارزیابی روش های مختلف تشخیص تشکیل بیوفیلم در 40 جدایه بالینی استافیلوکوکوس اوریوس بود.

در مجموع 40 جدایه بالینی غیر تکراری استافیلوکوکوس اوریوس، شناسایی شدند. تشکیل بیوفیلم با استفاده از روش های صفحه کشت بافت (TCP)، روش لوله (TM) و کنگو رد آگار (CRA) بررسی شد و برای تشخیص ژن های icaA و icaD از آزمایش  PCR استفاده گردید.

در میان جدایه های استافیلوکوکوس اوریوس، 21 (5/52%) جدایه دارای هر دو ژن  icaA و icaD بودند و ژن icaD در تمام جدایه های بیوفیلم مثبت حضور داشت. صفحه کشت بافت کنگو رد آگار و روش لوله، به ترتیب 30% ، 5/42% و 5/67% از جدایه ها را تولید کننده بیوفیلم شناسایی کردند.

نتیجه گیری:

 طبق نتایج، روش صفحه کشت بافت به همراه گلوکز، بهترین همبستگی را با نتایج آنالیز مولکولی نشان داد و می تواند به عنوان یک روش قابل اعتماد برای تشخیص تشکیل بیوفیلم در جدایه های بالینی استافیلوکوکوس اوریوس بکار رود.