تحلیل سیاست های گسترش گونه های مدارس در نظام آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ایران

پژوهش حاضر با هدف واکاوی موضوع تحلیل انتقادی سیاست های گسترش گونه های مدارس در نظام جمهوری اسلامی ایران ، با استفاده از رویکرد کیفی انتقادی انجام شده است. برای گرد آوری شواهد از متون قانونی/سیاستی همچون سند چشم انداز جمهوری اسلامی ایران، سند جامع نقشه علمی کشور، مبانی نظری تحول بنیادین، مجموعه قوانین و مقررات آموزش و پرورش، مجموعه مصوبات شورای عالی آموزشی و پرورش و همچنین پژوهش با موضوع گونه شناسی مدارس استفاده شد. این اسناد بر اساس رویکرد گفتمانی لاکلایو و موفه و برای تحلیل متون از رویکرد ریزرو و لینگارد و همچنین طرح تحلیل مارپیچ کرسول ، مورد تحلیل واقع شدند. یافته ها نشان داد که در چهار دوره تاریخی نظام آموزش و پرورش ایران از دوره پیش از مشروطیت تا حاکمیت جمهوری اسلامی، گفتمان غالب سیاست های گسترش گونه های مدارس، در دو بعد عدالت آموزشی و مشارکت همگانی متمرکز بوده است. لذا نیاز به تخصص، قانونمدار کردن سیاستها و برنامه های مرتبط با آموزش و پرورش و جبران عقب افتادگی ها و تلاش در رفع بیسوادی جامعه به عنوان عوامل اتخاذ سیاست گسترش گونه های آموزش و پرورش مطرح شده است.