قاعده مندسازی پهپادهای غیرنظامی در چارچوب حقوق بین الملل؛ سیر میان صلاحیت ملی و صلاحیت بین المللی

رشد روزافزون فناوری های نوین این امکان را برای پرنده های هدایت پذیر از دور (زین پس پهپادها) فراهم می کند تاهرروز مناطق گسترده تری از حریم هوایی کشورها را درنوردیده و البته در حوزه های مختلف مورد توجه و استفاده قرار بگیرند. بنابراین فعالیت های پهپادی هردو جنبه غیرنظامی و نظامی را دربرمی گیرد. آنچه در این نوشتار مدنظر است، توجه به جنبه های حقوقی هوانوردی پهپادهای غیرنظامی است. به طور مشخص پرسش آن است که باتوجه به مقررات بین المللی موجود قاعده-مندی پهپادها در صلاحیت ملی کشورهاست یا اینکه سازمان هواپیمایی کشوری بین المللی (ایکایو) می تواند در محدوده صلاحیت خود تنظیم کننده این قواعد باشد. ویژگی های اجرایی متفاوت پهپادها از کاربران سنتی حریم هوایی و احتمال اجتناب ناپذیر ادغام عملیات هواپیماهای بدون سرنشین کنترل از راه دور در حریم هوایی تفکیک نشده و فرودگاه ها در فاصله زمانی کوتاه، لزوم ضابطه مندسازی این پدیده های نوین را مشخص می سازد. ماده 8 کنوانسیون شیکاگو (1944) به هواپیماهای بدون خلبان توجه داشته، لیکن مقررات این کنوانسیون در خصوص قاعده مندی پهپادها فراتر از این نرفته است. از این رو باتوجه به برخی ابهامات و کاستی ها در مقررات کنوانسیون شیکاگو و نیز ویژگی های عملکردی پهپادها لازم است تا جامعه جهانی برای انتظام بخشیدن به نظام حقوقی پهپادها بپذیرد که آیا واقعا پرواز این پرنده ها باید در صلاحیت نظام داخلی دولت ها باشد یا اینکه ایکایو می تواند به عنوان مرکزی جهت هماهنگ کردن و قاعده مندسازی موضوعات مرتبط با هواپیماهای بدون سرنشین در نظام جامعه جهانی گام برداشته و حقوق را نه به پیشی گرفتن اما همگامی با تکنولوژی وادارد.