نقش واسطه ای فرایندهای خودنظم بخشی در رابطه استرس ادراک شده با افسردگی، شرم و گناه در دو گروه بیماران پسوریازیس و همراهان بیماران

هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش واسطه ای فرایندهای خودنظم بخشی در رابطه استرس ادراک شده با افسردگی، شرم و گناه در بیماران مبتلا به پسوریازیس و همراهان آن ها بود. پژوهش حاضر براساس هدف کاربردی و در چارچوب رویکرد کمی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به پسوریازیس و افراد سالم (همراهان بیماران) مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان پوست رازی شهر تهران در سال 1396 بودند. 168 بیمار (85 مرد و 83 زن) و 121 همراه بیمار (22 مرد و 99 زن) به روش نمونه گیری دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. پرسشنامه های خودشناسی انسجامی (ISK)، خودمهارگری (SCS)، بهوشیاری (MAAS)، استرس ادراک شده (PSS) و مقیاس افسردگی (MMPI) در این تحقیق به کار گرفته شدند. داده ها با استفاده از SPSS-22 و به روش های آماری توصیفی و استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون سلسله مراتبی تعدیلی و آزمون T تحلیل شدند. یافته ها نشان داد خودشناسی انسجامی و شرم در همراهان بیماران، بیشتر از بیماران پسوریازیس است. در مقابل، اضطراب و افسردگی در گروه بیماران پسوریازیس بیشتر از همراهان آن ها بود. همچنین نتایج نشان داد رابطه بین استرس ادراک شده با افسردگی و شرم به وسیله خودشناسی انسجامی تعدیل می شود. درنتیجه ضرورت دارد متخصصان بهداشت روان، نهادهای آموزشی و والدین به پرورش فرایندهای خودنظم بخشی در افراد بپردازند.