رهیافتی پدیدارشناسانه از ادراک معلمان از تاب آوری کودکان شهر تهران: یک مطالعه کیفی

هدف پژوهش حاضر، رهیافتی پدیدارشناسانه از ادراک معلمان از تاب آوری کودکان شهر تهران بود. بدین منظور، این پژوهش بر مبنای رویکرد تفسیرگرایانه و روش پدیدارشناسی انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل معلمان منطقه 13 شهر تهران در سال 1399 بودند که از بین آن ها 20 نفر به روش هدفمند از نوع ملاکی، برای نمونه انتخاب شدند. در تحلیل مصاحبه، اقداماتی مانند مرور یادداشت های تدوین شده بلافاصله بعد از انجام هر مصاحبه برای تعدیل و تکمیل مطالب یادداشت شده و همچنین تحلیل با استفاده از راهبرد هفت مرحله ای کلایزی انجام گرفت. در این پژوهش، 8 مضمون با عنوان های کنترل هیجانات، مهارت آموختنی، خانواده، سرشت کودک، عامل محیطی، خلل در بلوغ فکری، آموزش مهارت ارتباطی و بازی، و 44 زیرمضمون طی مصاحبه ها استخراج شدند. این پژوهش تصورات و ادراکات معلمان از مفهوم تاب آوری در کودکان، عوامل و مولفه های اصلی ایجاد تاب آوری در کودکان، دلایل شکل نگرفتن تاب آوری در کودکان، آثار و پیامدهای شکل نگرفتن تاب آوری کودکان و در پایان روش های مناسب برای تقویت تاب آوری در میان کودکان را بررسی کرد. با توجه به یافته های پژوهش، عوامل فردی و خانوادگی در مسیله عدم تاب آوری بسیار مهم و چشمگیر است. همچنین آموزش فلسفه به کودکان و بهبود روابط میان فردی، از جمله راهکارهای کمک کننده به کودکانی است که تاب آوری ندارند. از این رو مدارس و معلمان می توانند در این امر پیش قدم شوند و گام های بسیار مهمی برای کمک به این دسته از کودکان بردارند.