اثربخشی برنامه آموزشی سازگاری اجتماعی بر ادراک شایستگی، اشتیاق تحصیلی و احساس تعلق به مدرسه در دانش آموزان پسر

پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی برنامه آموزشی سازگاری اجتماعی بر ادراک شایستگی، اشتیاق تحصیلی و احساس تعلق به مدرسه در دانش آموزان پسر انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر سقز که تعداد آن ها بر اساس اعلام نظر آموزش وپرورش (2300N=) در سال تحصیلی 1400-1399 بودند که از طریق روش نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب گردید و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه های ادراک شایستگی (هارتر، 1982) اشتیاق تحصیلی (فردریکز، بلومنفیلد و پاریس، 2004) و احساس تعلق به مدرسه (بری، بتی و وات، 2005) بودند. دانش آموزان گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه ای و به مدت 5 هفته متوالی (هر هفته 2 جلسه) تحت آموزش برنامه سازگاری اجتماعی (نجاری، جدیدی، مرادی و کریمی، 1397) قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده های بدست آمده با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش برنامه سازگاری اجتماعی تاثیر معناداری برافزایش ادراک شایستگی (048/0p=)، اشتیاق تحصیلی (049/0p=) و احساس تعلق به مدرسه (040/0p=) در دانش آموزان پسر دارد. درمجموع نتایج حاکی از اثربخش بودن برنامه سازگاری اجتماعی به عنوان یک روش موثر در افزایش ادراک شایستگی، اشتیاق تحصیلی و احساس تعلق به مدرسه در دانش آموزان پسر بود. لذا پیشنهاد می شود که این برنامه توسط متولیان آموزش وپرورش و نهادهای تربیتی جهت طراحی برنامه های آموزشی پیشگیرانه و بهبود دستاوردهای آموزشی مورداستفاده قرار بگیرد.