تاثیر تحریک صوتی و انتقال استخوانی ورای صوتی بر مهار وزوز

مقدمه :

وزوز یا تینیتوس (Tinnitus) به عنوان یک پدیده ذهنی- شنوایی مطرح می شود که در آن فرد احساس شنیدن صدایی را می کند که منبع خارجی ندارد. حدود 10 تا 15 درصد از جمعیت بزرگسال، وزوز خود به خودی طولانی مدت را گزارش می کنند. مشکلات در درمان و وجود فرضیات زیاد در مورد وزوز و منشا آن، روش های مختلفی از درمان را نشان می دهد. از درمان های ذکر شده می توان به استفاده از تحریک صوتی و درمان های ورای صوتی اشاره نمود. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه تاثیرات تحریکات صوتی با تحریک انتقال استخوانی ورای صوتی بر مهار وزوز بود.

در این مطالعه مداخله ای، 21 بیمار مبتلا به وزوز ممتد که علت قابل درمانی برای وزوز آن ها به دست نیامده بود و مبتلا به افت شنوایی انتقالی و ضایعات ورای حلزونی نبودند، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و مورد بررسی قرار گرفتند. پس از ارزیابی های ادیولوژیک شامل ادیومتری، تمپانومتری، آزمون رفلکس عضله رکابی، آزمون زوال رفلکس عضله رکابی، پاسخ های شنوایی ساقه مغز، شاخصه های سایکواکوستیک وزوز متشکل از زیر و بمی، بلندی وزوز، پوشش پذیری، مقایسه میزان بلندی وزوز و مدت زمان وقفه باقی مانده (Residual inhibition یا RI) قبل و بعد از ارایه تحریک صوتی و تحریک انتقال استخوانی ورای صوتی مورد ارزیابی قرار گرفت.

میانگین بلندی وزوز بر حسب دسی بل سطح احساس (dB Sensation level یا dBSL)، بعد از ارایه تحریک صوتی و تحریک انتقالی استخوانی ورای صوتی و تحریک صوتی، کاهش معنی داری را نشان نداد (080/0 = P). مقایسه میانگین بلندی وزوز بر حسب معیار قیاسی- دیداری بعد از ارایه تحریک انتقالی استخوانی ورای صوتی و تحریک صوتی، کاهش معنی داری نداشت (200/0 = P). افزایش معنی داری در میزان مدت زمان RI پس از ارایه تحریک ورای صوتی در مقابل تحریک صوتی مشاهده شد (001/0 = P). همچنین، قابلیت پوشش پذیری وزوز و نوع RI با استفاده از هر دو نوع تحریک، مستقل از نوع تحریک گزارش گردید (ضریب توافقی Kappa = 69/0).

تحریک انتقال استخوانی ورای صوتی در مهار وزوز نقش دارد که شاید به علت تاثیر آن بر بخش قاعده حلزون (که بیشترین احتمال ممکن وزوز در این بخش است)، منجر به میزان وقفه طولانی تری نسبت به تحریک صوتی می شود.