بررسی جنبه های زیبایی شناسی موسیقایی مجموعه (کوچ و کویر) نصرت رحمانی

موسیقی یکی از ویژگی ها و شاخصه های برجسته زبان و موسیقی کلام یکی از برجسته ترین تجلیات شعر، است. شعر، بدون داشتن جنبه های موسیقایی جلوه و زیبایی چندانی ندارد. یکی از مشخصه های اصلی شعر نیمایی، در مقایسه با شعر کلاسیک، تحول در انواع موسیقی کلام و کاربرد انواع آن است. در این مقاله که به شیوه توصیفی- تحلیلی انجام شده است، به بررسی انواع موسیقی (بیرونی، کناری، درونی و معنوی) در مجموعه «کوچ و کویر» نصرت رحمانی پرداخته شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که رحمانی در این مجموعه از موسیقی درونی (انواع تکرار و جناس) برای ایجاد نوعی وحدت در محور هم نشینی و تاثیر کلام خود، استفاده کرده است. برای ایجاد تناسب، زیبایی و موزون بودن اشعار خود از موسیقی بیرونی و کناری استفاده کرده است. در این بخش رحمانی از حدود دوازده وزن عروضی استفاده کرده است. بیشتر چهارپاره های او در این مجموعه بدون «ردیف» هستند و تنها قافیه، موسیقی کناری را شکل داده است. همچنین برای افزودن غنای معنایی و تقویت موسیقی معنوی کلام خود از عناصر زیبایی سخن همچون (تشبیه، استعاره، تناسب، پارادوکس،حس آمیزی، نماد، مجاز و تضاد) استفاده کرده است. و بالاخره اینکه به کار گیری ترکیبات ناب و زیبا با رعایت تناسب و پیوند با موسیقی و تخیل، باعث شده است که هرچه بیشتر به هدف غایی شعر نزدیک تر شود.