ایماژیسم و راهکار ویژه ی سهراب سپهری در تصویرسازی

جنبش ایماژیسم در سال های اولیه ی سده ی بیستم در حکم تلاشی شاعرانه بود برای رسیدن به آرامش و صلابت ذاتی اشیاء که در لحظه ای خاص از دریافت ثبت شده است. نظریه های توماس ارنست هیوم شاعر انگلیسی که ایجاز و تصویر خیال های دقیق و واضح را در شعر توصیه می کرد اساس این مکتب قرار گرفت. ازرا پاوند پس از هیوم با مطالعه ی آثار فنولوزا در زبان و هنر شرق توانست با فشرده سازی سروده ها به کمک حذف روابط منطقی و ایجاد عینیت، به خلق ژانر تازه در شعر دست یابد. در این مکتب خواست شاعر بیان دقیق و روشنگر از دنیای پیرامون است؛ این سبک به عنوان یک مکتب تازه، تمایل خود به پست بروکراسی، تولید پیش از جنگ برای یک محیط سخت تر، دقیق تر و عینی را نشان می دهد. سهراب سپهری پس از نیما و... توانست از گنجایش ایماژیستی برای تصویرسازی هنری استفاده کند و حتی با یک امتیاز ویژه بر کیفیت تصاویر شعری اش افزود و باعث رشد تفکرات انتزاعی در شعر نو متمایل به سورریالیسم شد. در این جستار، به واکنش منحصر به فرد سپهری در نمایش متفاوتی از ایماژ نگاهی می افکنیم و ثابت می کنیم که او با داشتن یک امتیاز مغزی توانسته است درجه های متفاوتی از تصویر را به ادبیات وارد کند. سنستزیا (Synesthesia) یا جابجایی حواس به این معناست که وقتی یکی از حواس یا قسمتی از آن فعال می شود یکی دیگر از حواس نامربوط و یا قسمتی از آن نیز به طور همزمان واکنش نشان می دهد. سهراب از این امتیاز به جهت پرورش ایماژ و صورخیال بهره ی متفاوتی برده است.