مدرنیسم و موانع اطلاق صفت مدرن به قالب غزل

مدرنیسم و موانع اطلاق صفت مدرن به قالب غزلچکیدهشعر امروز با توجه به تحول و دگرگونی های عظیم سه دهه ی اخیر، دچار دگرگونی های گسترده ای شده است. با این که قالب غزل، راه خود را پیدا کرد و با تغییر ماهیت، توانست دنیاهای تازه ای را تجربه کند و غزل معاصر به عنوان برجسته ترین قالب شعری، خوش درخشید، هدف نیما، شکستن نظام های عروضی و تغییر هویت زبانی و محتوایی شعر بود؛ در حالی که غزل معاصر، فقط توانست بخشی از پیشنهادهای نیما ازجمله بحث شکستن روایت (عدم ساختار خطی و روایی بر غزل) را تجربه کند. نگارندگان در این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی و مبتنی بر مطالعات بینرشته ای کتابخانه ای ادبیات و فلسفه به این نتیجه دست یافتهاند که صرف دغدغه های درونی شعر و نزدیکی آن به دغدغه های شعر معاصر و داشتن زبان ساده و صمیمی، وسعت واژگانی و عناصر آشنا نمی توان آن را مدرن شمرد. قالب های شعر سنتی برای شعر مدرن، مناسب نیستند. چون محدود، پیشبینی پذیر و آفاقی اند. درمقابل، شعر مدرن، نامحدود، پیش بینی ناپذیر و انفسی است. پس غزلی را می توان مدرن (نوگرا) گفت که با بهره گیری از همه ی نشانه ها، کاملا از گذشته قطع علاقه کند. غزلی که هم به گذشته انعطاف داشته باشد و هم بخشی از مدرنیسم را تایید کند، غزل مدرن محسوب نمی شود و باید در بحث نوآوری از آن سخن گفت.