مولفه های جغرافیایی موثر بر ارجحیت کارکرد رهبری مقتدر در ساخت حکومت مدرن در ایران در عصر پهلوی اول

حکومت‎های مدرن برخلاف حکومت‎های سنتی ابزار انحصاری اعمال خشونت و ایجاد کنش جمعی هماهنگ را از طریق سیستم بوروکراسی و تدوین قوانین در دست دارند. از منظر تاریخی در ایران عملکرد رهبری سیاسی مقتدر از عوامل مهم ساخت حکومت مدرن در دوره پهلوی اول بوده است. در باب علل شکل گیری رهبری مقتدر و نظامی‎در عصر پهلوی اول دیدگاه‎های متعددی مطرح شده است. برخی زمینه‎های آن را به رفتارهای فردی پهلوی اول مرتبط دانسته و برخی دیگر به ساختارهای اقتصادی- اجتماعی دوران پیش از آن اشاره می‎نمایند. لیکن ویژگی‎های حکمرانی از منظر جغرافیای سیاسی در بستر زمانی- مکانی خاصی شکل می‎گیرد که در مطالعات چگونگی ساخت حکومت مدرن در ایران کمتر به آن پرداخته شده است. در این مقاله کوشش گردیده با اتکا به روش توصیفی- تحلیلی، چگونگی احراز ارجحیت جایگاه رهبری مقتدر در عصر پهلوی اول (1304- 1320) در ساخت حکومت مدرن در ایران در نتیجه کارکرد مولفه‎های طبیعی و انسانی مورد بررسی قرار گیرد. یافته‎ های تحقیق نمایان گر آن است که نامساعد بودن شرایط طبیعی و اقلیمی‎به گونه ای عمل نمود که در زمان ظهور پهلوی اول امکان شکل گیری طبقات اجتماعی مستقل وجود نداشته و در زمانه تشکیل حکومت مدرن نیروهای تولید همگی در مالکیت قدرت سیاسی متمرکز قرار گرفتند. همچنین تنوع قومی‎و زبانی نیز سبب می گردید رهبران سیاسی- نظامی‎مقتدر توانایی ایجاد هویت مشترک بین اقوام مختلف را داشته باشند.