شناسایی عوامل احساس ناامنی زنان ساکن منطقه 19 شهر تهران و راهکارهای ارتقای امنیت

امنیت ازجمله ضروریات زندگی بشر محسوب می شود به طوری که از ابتدای تاریخ تاکنون بیشترین زمان و هزینه در جوامع مختلف برای برقراری امنیت صرف شده است. پژوهش حاضر با تاکید بر شناخت نقاط ناامن و ارایه راهکارهای محلی در راستای ارتقای احساس امنیت در بین زنان ساکن منطقه 19 شهرداری تهران انجام شده است.

در این پژوهش از روش تحقیق کیفی و راهبرد تحلیل محتوای کیفی تلفیقی استفاده شد. جامعه هدف، زنان ساکن منطقه 19 شهر تهران بودند و نمونه ها به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. در مرحله جمع آوری داده ها از ابزارهای مشاهده غیر مشارکتی و مصاحبه نیمه ساختاریافته بهره گرفته و اشباع نظری بعد از مصاحبه شماره 27 حاصل شد. تحلیل داده های کیفی به دست آمده، به کمک نرم افزار مکس کیو دی ای 2020 و با روش کدگذاری دستوری انجام شد.

یافته ها:

یافته ها نشان می دهد مهم ترین علل احساس ناامنی در بین زنان، عدم رویت پذیری مکان، نور و روشنایی و آلودگی دیداری با تاکید بر حضور بی خانمان ها و معتادها در فضاهای عمومی منطقه به ویژه «بوستان های محله ای» است. مورد بعدی که اهمیت بسیاری در ایجاد ناامنی در منطقه دارد، تحت شاخص فضاهای ناامن و بی دفاع شهری، دو عنصر «خلازیر» و «کوره ها»، ذکر شد. بازار خلازیر به سبب فعالیت ها و کارکنان کاملا مردانه و کوره های آجرپزی به سبب جذب فعالیت ها و عوامل کجروانه در ایجاد احساس ناامنی زنان در منطقه نقش مهمی داشته اند.

نتیجه گیری:

برای به حداقل رساندن احساس ناامنی در منطقه و پیامدهای منفی آن، نیاز است طرح هایی درنظر گرفته شود که با رویکرد اجتماع محور درصدد «ایجاد و تقویت نظارت اجتماعی محلی» باشند و از سویی کوره های آجرپزی و بازار خلازیر ساماندهی گردند. نظارت اجتماعی می تواند هم از سوی سازمان های رسمی ایجاد نظارت و نظم اجتماعی ازجمله نیروی انتظامی ایجاد و تقویت شود و هم از سوی اجتماع محلی و از طریق طرح های تسهیل گری و ترویج گری اجتماعی محله محور.