اثر تغذیه نشاسته و پروتکسین بر میزان مصرف غذا، اندازه و تلفات جمعیت زنبورهای عسل

این پژوهش جهت بررسی اثر تغذیه سطوح مختلف نشاسته و پروبیوتیک پروتکسین بر میزان مصرف غذا، اندازه و تلفات جمعیت زنبورهای عسل در شرایط طبیعی و آزمایشگاهی انجام شد. در آزمایش اول تعداد 36 کندو به طور تصادفی در شش گروه یکسان قرار گرفته و یکی از جیره های زیر را دریافت کردند. گروه اول جیره پایه (C)، گروه دوم جیره پایه حاوی یک گرم بر لیتر پروتکسین (P)، گروه سوم جیره پایه حاوی 10% نشاسته (S10)، گروه چهارم جیره پایه حاوی 20% نشاسته (S20)، گروه پنجم جیره پایه حاوی 10% نشاسته و یک گرم بر لیتر پروتکسین (S10P) و گروه ششم جیره پایه حاوی 20% نشاسته و یک گرم بر لیتر پروتکسین (S20P) دریافت کردند. در آزمایش دوم قاب های حاوی لاروهایی هچ نشده به مدت 21 روز در داخل انکوباتور قرار داده شدند و پس از هچ شدن، با استفاده از جیره های اشاره شده تغذیه شدند. در آزمایش اول جمعیت نوزاد و جمعیت کندو قبل و پس از زمستان و میزان مصرف غذا ارزیابی شد. در آزمایش دوم میزان مصرف شربت شکر، خمیر قندی و میزان تلفات زنبورها در طول دوره نگه داری در قفس اندازه گیری شد. نتایج آزمایش اول نشان داد که گروه S20P بیش ترین میزان مصرف غذا و تخم ریزی را نسبت به سایر گروه های تیماری داشته است (P≤0/05). هم چنین مصرف غذا در تیماهای S20P و S10P نسبت به تیمارهای S20 و  S10 از نظر آماری تفاوت معنی داری داشته است (P≤0/05). مصرف تجمعی شربت شکر در طول دوره، در گروه های S10P و S20P نسبت به گروه شاهد بیش تر بود (P≤0/05) هم چنین تلفات زنبورها در هفته سوم و تلفات تجمعی (مجموع تلفات هفته اول تا سوم) در گروه S20P کم ترین میزان بوده و با گروه S20 تفاوت معنی دار ایجاد کرده است (P≤0/05). بنابراین بر اساس نتایج این آزمایش به نظر می رسد استفاده از پروبیوتیک پروتکسین سبب بهبود مصرف خوراک و در نتیجه کاهش تلفات زنبورهای عسل می گردد.