بررسی مقایسه ای اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان مبتنی بر شفقت بر کیفیت خواب و هموگلوبین گلیکوزیله در بیماران دیابتی

بیماری دیابت یکی از مشکلات مزمن پزشکی با  گسترش بسیار سریع  در جهان است. در سال 2045 پیش بینی می شود تعداد بیماران مبتلا به دیابت  به 693 میلیون نفر برسد. دیابت به علت ایجاد عوارض دیررس و خطرناک و شیوع گسترده روزبه روز توجه بیشتری را به خود معطوف می دارد

مطالعه حاضر یک طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود.جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو  عضو انجمن دیابت همدان در سال 1400 بودند که از میان آنها  48 نفر بر اساس معیارهای ورودی پژوهش به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و در سه گروه  مساوی به روش تصادفی ساده  و به کمک قرعه کشی  قرار گرفتند.جهت جمع آوری داده ها از آزمایش خون وریدی برای ارزیابی هموگلوبین گلیکوزیله و از پرسشنامه کیفیت خواب پیترزبورگ (1989)استفاده شد.در گروه اول درمان شناختی رفتاری و در گروه دوم درمان مبتنی بر شفقت جرا شد و گروه سوم گروه کنترل بود جلسات درمانی به مدت 90 دقیقه هر هفته یک جلسه اجرا شد.برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس چند متغیری استفاده شد.

تحلیل آماری نشان داد که که درمان مبتنی بر شفقت بیشتر از درمان شناختی رفتاری بر کاهش هموگلوبین گلیکوزیله  (F= 3.13, p< 0.05) و افزایش کیفیت خواب  (F= 5.8, p< 0.01) بیماران دیابتی موثر است.

تاثیر درمان مبتنی بر شفقت برکاهش هموگلوبین گلیکوزیله و افزایش کیفیت خواب بیشتر از درمان شناختی رفتاری است. مراقبان درمانی می توانند از نتایج این پژوهش به عنوان چشم اندازی جدید در جهت ارتقای شاخص های سلامتی بیماران استفاده نمایند.