مطالعه سبک صالح حسینی در سه رمان ترجمه شده به فارسی از رهگذر همگانی های ترجمه

این مقاله در پرتو این پرسش که چگونه می توان از همگانی های ترجمه برای مطالعه سبک مترجم در زبان مقصد بهره برد، سبک صالح حسینی را از رهگذر تغییراتی که در دو سطح خرد-ساختار و کلان ساختار انجام داده، بررسی می کند تا نشان بدهد ایشان به چه ترتیب در این سه رمان یعنی 1984، دل تاریکی، و قلعه حیوانات، حضور دارد. این مقاله پس از اشاراتی کلی به مبحث با شیفت/ تغییرات و سبک، تعریف بیکر از سبک را مبنا قرار می دهد: سبک به مثابه اثر انگشت مترجم. حسینی از رهگذر همگانی های ترجمه اثر انگشت خود را در آثار ترجمه شده برجا می گذارد. بیکر در جستجوی برخی الگوهای تکرارشونده از عادات زبانی خودآگاه یا ناخودآگاه مترجمان، چند همگانی ترجمه را شناسایی می کند که عبارتند از تصریح، طبیعی سازی، متوازن سازی، و ساده سازی. این مقاله ضمن بررسی 44 جمله از سه رمان با ترجمه حسینی، نشان می دهد نسبت هنجارسازی از سایر همگانی ها بیشتر است بدین معنا که حسینی ضمن توجه به هنجارهای زبان فارسی، این نوع همگانی را در ترجمه های خود به مثابه حضور گفتمانی یا سبک و صدای خود بروز داده است. در نتیجه، ترجمه های حسینی هم به هنجارهای زبان اصلی و هم به هنجارهای زبان مقصد پای بند است.