آشکارسازی الگوهای توزیع فضایی محوطه های باستانی دوران گودین III در ارتباط با عوامل اقلیمی و فیزیکی در حوضه سیلاخور

عوامل محیطی و اقلیمی در شکل‏گیری جوامع باستانی می‏توانند نقش‎آفرین باشند. دوره گودین III یا عصر مفرغ جدید (1400-2600 ق.م) درواقع مهم ترین مرحله دوره مفرغ در غرب ایران است که نقش اساسی در شکل‏گیری ساختار فرهنگی و شهرنشینی غرب کشور داشته است. هدف اساسی این تحقیق آشکارسازی توزیع فضایی سایت های باستانی دوره گودین III در ارتباط با شرایط اقلیمی و جغرافیای طبیعی دشت سیلاخور استان لرستان است. نتایج حاصل از تحلیل خودهم بستگی فضایی بیانگر آن بود که توزیع فضایی سایت‏های باستانی دوره گودین III از الگوی خوشه ای خطی پیروی کرده و دو فاکتور اقلیمی بارش و پوشش گیاهی مهم ترین المان‏های محیطی شکل دهنده این ساختار خوشه‏ای بوده ‏اند. توزیع فراوانی سایت‏های باستانی دوره گودین III هم بستگی فضایی برابر 75/0 با  پوشش گیاهی در دشت سیلاخور نشان داد بیش از 75 درصد از سایت‏های مورد بررسی در طبقه بیشینه بارش قرار گرفته‏اند. نتایج بیانگر آن بود که 90 درصد از سایت‏های مورد بررسی در فاصله کم تر از یک کیلومتر از رودخانه ‏های دایمی به ویژه رودخانه سیلاخور قرار گرفته‏ اند. بارش، پوشش گیاهی و منابع آب سطحی، الگوی توزیع فضایی خوشه‏ای خطی سایت‏های باستانی دوره گودین III را در پایین‏ترین تراز ارتفاعی ایجاد کرده است. نتایج نشان داد که پایین‏ترین طبقه ارتفاعی سطح دشت سیلاخور بستر اصلی را برای ایجاد محوطه‎ های باستانی دوره گودین III فراهم کرده است، که به نوعی عدم وجود تهدید عمده از طرف دشمن خارجی را نیز به ذهن القا می‎کند.