تاثیر تمرین با شدت بالا و مصرف بیتروت بر NRF1 و TFAM بافت چربی احشایی موش های سالمند دیابتی نوع دو

مقدمه :

NRF1 و TFAM از پروتیین های موثر بر بایوژنز میتوکندریایی هستند که نقش مهمی در دیابت ایفا می کنند. هدف از مطالعه حاضر تبیین تاثیر تمرین با شدت بالا (HIT) و مصرف بیتروت بر NRF1 و TFAM موش های نر سالمند دیابتی نوع دو بود.

در این مطالعه ی تجربی، 40 سر موش صحرایی نر (دامنه ی وزن 270-300 گرم و سن 12 تا 14 هفته) دیابتی شده با استرپتوزوتوسین به طور تصادفی به 5 گروه (کنترل سالم، کنترل دیابتی، مکمل، تمرین، تمرین + مکمل) تقسیم شدند. گروه های تمرین به مدت 4 هفته و هر هفته 4 جلسه و هر جلسه 44 دقیقه تحت تاثیر تمرین تناوبی شدید با شدت 50 تا 90 درصد حداکثر سرعت قرار گرفتند. گروه های دریافت کننده ی مکمل روزانه 10 میلی گرم بیتروت به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به مدت 4 هفته و 4 بار در هفته به صورت خوراکی دریافت کردند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه در سطح معنی داری (05/0≥P) ارزیابی شد.

نتایج پژوهش نشان داد که القاء دیابت منجر به کاهش قابل توجه سطوح پروتیینی NRF1 و TFAM شد به طوری که در گروه تمرین و بیتروت اثر معنی داری بر تغییرات NRF1 در بافت چربی احشایی موش های صحرایی سالمند مبتلا به دیابت دارند (001/0=P). اما تعامل تمرین HIT و مکمل بیتروت در تغییرات NRF1 معنی دار نیست (56/0=P) و نیز عامل تمرین و مکمل بیتروت همچنین تعامل تمرین HIT و بیتروت نیز اثر معنی داری بر تغییرات TFAM در بافت چربی احشایی موش های صحرایی سالمند مبتلا به دیابت دارند (001/0=P).

براساس یافته های تحقیق حاضر به نظر می رسد تمرین ورزشی تناوبی همراه با مصرف بیتروت می تواند به افزایش بیان ژن NRF1 و TFAM منجر شود و در نتیجه به بهبود و کنترل دیابت در سالمندان کمک کند.