بررسی اثر 8 هفته تمرین تناوبی بر بیان ژن پروتئین پیش ساز آمیلوئید (APP) بافت هیپوکامپ درموش های صحرایی وابسته به متامفتامین (شیشه)

متامفتامین، نوعی داروی محرک است که مصرف آن سبب اختلال حافظه و یادگیری می شود. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر 8 هفته تمرین تناوبی بر بیان ژن پروتیین پیش ساز آمیلویید (APP) بافت هیپوکامپ و آزمون میدان باز موش های صحرایی وابسته به متامفتامین بود.

در این پژوهش تجربی-آزمایشگاهی، 32 موش صحرایی به 4 گروه مساوی، سالین، متامفتامین اولیه (METH-1)، متامفتامین+تمرین (METH+MIT) و متامفتامین ثانویه (METH-2) تقسیم شدند. متامفتامین به مقدار 5 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن، به مدت 21 روز تزریق شد. برنامه تمرین (5 جلسه در هفته) شامل دویدن تناوبی (4 ست 4 دقیقه ای با شدت متوسط و 2 دقیقه استرحت فعال بین ست ها) روی تردمیل بود. در پایان دوره تزریق و تمرین، برای ارزیابی تغییرات بیان ژنی، بافت هیپوکامپ رت ها استخراج شد. همچنین، آزمون رفتاری میدان باز انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون آنووای یک طرفه در سطح معناداری 05/0≥P، تحلیل شدند.

یافته ها:

 متامفتامین باعث افزایش معنادار بیان ژن APP در گروه های متامفتامین اولیه و ثانویه، نسبت به گروه سالین شد (007/0≥P) (005/0≥P). مسافت کل و سرعت حرکت موش ها در گروه های متامفتامین اولیه و ثانویه، نسبت به سالین کاهش معناداری داشت (به ترتیب، 004/0≥P و 026/0≥P). MIT منجر به کاهش معنادار APP نسبت به گروه های متامفتامین اولیه و ثانویه شد (به ترتیب، 041/0≥P و 028/0≥P). سرعت حرکت در گروه متامفتامین+تمرین، نسبت به گروه متامفتامین اولیه افزایش معناداری داشت (008/0≥P).

نتیجه گیری: 

متامفتامین باعث کاهش عملکرد شناختی (یادگیری و حافظه) شده است. با توجه به نتایج، انجام تمرینات تناوبی با شدت متوسط، احتمالا عملکرد شناختی را بهبود داده است. اگرچه، تحقیقات بیشتری برای دست یافتن به نتایج قطعی ضروری است.