بررسی ارتباط بین سطوح خودشیفتگی و سبک تصمیم گیری مدیران رده میانی در دانشگاه علوم پزشکی مشهد

خودشیفتگی یک اختلال شخصیتی شمرده می شود که افراد بسته به جایگاهشان به آن مبتلایند. همچنین مدیران، سبک های مدیریتی آمرانه، مشارکتی و مشورتی که توسط ویکتور وروم بیان شده، را دارایند. ما با هدف بررسی رابطه بین سطوح مختلف خودشیفتگی و سبک تصمیم گیری آنها در بین مدیران میان رده دانشگاه علوم پزشکی مشهد این پژوهش را انجام دادیم .

این مطالعه مقطعی تحلیلی-توصیفی در سال 1397 بر روی جامعه آماری شامل کلیه مدیران میانی شاغل در بخش های مختلف (معاونت ها،دانشکده ها،بیمارستان ها) است. تعداد مدیران واجد شرایط 70 نفر است. برای تعیین میزان خودشیفتگی و سبک تصمیم گیری از دو پرسشنامه 16-NPI و سبک تصمیم گیری (ویکتور وروم) استفاده شده است. روایی پرسشنامه ها تایید و پایایی آن ها با استفاده از نتایج آزمون آلفای کرونباخ درحد قابل قبول است. پرسشنامه ها از طریق وب در اختیار مدیران قرار گرفت و در نرم افزار SPSS.16 مورد توصیف و تحلیل قرار گرفت.

از بررسی رابطه بین سطوح خودشیفتگی و تصمیم گیری، مشاهده شد بین سطوح خودشیفتگی و سبک تصمیم گیری آمرانه، رابطه قوی وجود دارد. یک مدل رگرسیون خطی همزمان بین سطوح خودشیفتگی و سبک تصمیم گیری آمرانه برازش گشت .که مشاهده شد ارتباط معنی دار قوی(95.7) بین سبک مدیریت آمرانه و سطوح برتری جویی، تکبر، خودکارآمدی و محق بودن به ترتیب با ضرایب 0.33 ، 0.21 ، 0.202 و 0.19 وجود دارد .

این پژوهش نشان داد که در سطح خطای 0.05 خود شیفتگی بیش از همه با سبک مدیریت آمرانه ارتباط دارد. می توان نتیجه گرفت اتخاذ سبک مدیریتی آمرانه توسط مدیران ممکن است بر اساس شرایط محیطی نبوده  و با اختلال شخصیتی مانند خودشیفتگی  در اتباط بوده باشد.