تحلیل روایت شناختی نمایشنامه«مجلس قربانی سنمار» بر اساس نظریه مونیکا فلودرنیک

روایت شناسی درام از زمینه های مطالعاتی چالش برانگیز در سالیان اخیر بوده است. نظریه پردازانی چون برایان ریچاردسون و آنسگر نونینگ تلاش کردند روایت شناسی را از حصار چارچوب داستانی مرسوم خارج کنند و به تشریح روایت شناسی درام بپردازند. همسو با این نظریه پردازان، مونیکا فلودرنیک با استفاده از مفاهیم مربوط به روایت شناسی ساختارگرا امکانی را فراهم آورد تا تمهیدات روایی موجود در نمایشنامه ها در چارچوب منظم تری قابل تحلیل و تفسیر شوند. نوع تحلیل فلودرنیک از راوی ها و دیالوگ ها گامی تاثیرگذار در بسط روایت شناسی درام بوده است. پژوهشگران در این مقاله نمایشنامه «مجلس قربانی سنمار» را از منظر روایت شناسی فلودرنیک تحلیل و بررسی کرده اند تا هم ساختار روایی این نمایشنامه را شرح دهند و هم چگونگی کارکرد نظریات فلودرنیک را در عمل مشخص کنند. شاخص هایی چون نوع راوی، مدل های بیانی، معرفی شخصیت ها، شیوه استفاده از مجاز، مکان نمایشی، فضا/زمان و در نهایت شیوه بازنمایی سخن، که فلودرنیک بر روی آن ها به عنوان شاخصه های روایتمندی تاکید دارد، به روشنی در این نمایشنامه قابل شناسایی و تحلیل هستند. رویکرد نظری فلودرنیک به پژوهشگران کمک کرده است تا با ابعادی از شیوه روایت بیضایی آشنا شوند که پیشتر کمتر به آن پرداخته شده است.