مدل سازی انتشار و پخش دی اکسید نیتروژن در پایانه مسافربری بیهقی تهران

هدف از این پژوهش سنجش دی اکسید نیتروژن در پایانه بیهقی تهران و مدل سازی انتشار این آلاینده بود.

روش شناسی:

 در 3 ایستگاه منتخب، نمونه برداری به صورت ماهی یک مرتبه در طول سال و سه روز در ماه و 3 بار در روز انجام گرفت. برای نمونه برداری از متد شماره 6004 NIOSH و روش سالتزمن به کمک ایمپینجر و محلول جاذب سالتزمن با دبی 2/0لیتربردقیقه استفاده شد و سپس با استفاده از دستگاه اسپکتروفتومتر غلظت این آلاینده تعیین شد. به منظور مدل سازی از نرم افزار Austal view, version 7 استفاده شد.

در هر دو سناریو در مورد پراکنش یک ساعته، غلظت آلاینده در ابتدا زیاد بود و در ادامه به دلیل شرایط جوی و شیمی آلاینده، غلظت آلاینده کاهش یافت؛ به ویژه در جهت غربی. ولی در 3 جهت جنوبی، شمالی و غربی از فاصله حداکثر 300متری، غلظت آلاینده بسیار کاهش یافت. میزان آلاینده از سمت غربی بسیار سریع تر کاهش یافت و محدوده آلودگی بیشتر به سمت شرق ادامه داشت. بر اساس استاندارد ملی کیفیت هوای محیطی آمریکا و استاندارد سازمان بهداشت جهانی، میزان مجاز این آلاینده در میانگین یک ساعته به ترتیب ppb100 و ppb200 است که بر این مبنا هیچ محدوده ای فراتر از استانداردها نبود.

در صورت پیاده‎سازی سناریوی کاهش آلاینده، میزان دی اکسید نیتروژن تولیدشده تا فاصله یک کیلومتری پایانه مسافربری بیهقی به کمتر از حد مجاز کاهش می یابد.