محوطه آغچه ریش: شواهدی نویافته باستان شناسی از سلسله آلبویه در شمال غرب ایرن

روستای آغچه ریش (آغچه شهر)، که در شهرستان چاراویماق قرار گرفته است دارای یک محوطه بزرگ و هم چنین بقعه هایی در مرکز روستا است که در آبان ماه 1399 توسط هیاتی از باستان شناسی دانشگاه هنر اسلامی تبریز، مورد کاوش باستان شناسی قرار گرفته است. طی کاوش های باستان شناسی، در این محوطه، سکه هایی متعلق به دوره آل بویه، ساختارهای معماری، دستبندهای شیشه ای، آثار سفالی ازقبیل سفالینه های فیروزه قلم مشکی، اسگرافیتو، شانلوه، آق کند، لعاب پاشیده و سفالینه های لاجوردی متعلق به قرون چهارم تا هفتم هجری قمری یافت شد که سفال های نوع اسگرافیتو و شانلوه در اکثریت می باشند. سفال ها با سفال های دوره آل بویه هم خوانی کامل داشته؛ سکه های یافت شده متعلق به دوره حکومت «ابوشجاع» بوده و بقعه هایی که در مرکز روستا باقی مانده اند دارای ویژگی و ساختار معماری بقعه های آل بویه هستند. حال از آنجایی که محوطه آغچه ریش تنها شواهد باستان شناسی حضور سلسله آل بویه در شمال غرب ایران می باشد و تاکنون هیچ اطلاعات و شواهد باستان شناسی در این زمینه ارایه نشده است؛ این پژوهش درنظر دارد با رویکرد کیفی و با روش توصیفی-تحلیلی و جمع آوری داده ها به روش مطالعات میدانی و کتابخانه ای همه شواهد باستان شناسی را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد. در تحلیل داده های این محوطه، از روش مطالعه تطبیقی نیز بهره گرفته شده است. پرسش اصلی پژوهش موردنظر بدین قرار است: محوطه آغچه ریش چه شواهد علمی باستان شناسی را درخصوص حضور آل بویه در شمال غرب ایران ارایه می دهد؟ براساس این مطالعه مشخص گردید که محوطه آغچه ریش دارای شواهد معماری، سکه و هم چنین سفالینه هایی می باشد که حضور آل بویه در شمال غرب ایران را تایید می نماید. این اولین شواهد رسمی باستان شناسی از حضور آل بویه در شمال غرب ایران به حساب می آید.