بررسی تطبیقی جاودانگی تناسخی نفس در اسلام و مسیحیت

جاودانگی نفس مساله ای است که با یکی از آموزه های بنیادین ادیان ابراهیمی (به ویژه اسلام و مسیحیت)، یعنی معاد و زندگی پس از مرگ گره می خورد. یکی از فرض های بقای نفس جاودانگی تناسخی، نفوس انسانی است که در اصطلاح مشهورش، دست کم به دو معنا به کار می رود:معنای نخست، سیر نفس در چرخه تناسخی ابدان است. معنای دوم عبارت است از تناسخ در ساختار معاد جسمانی؛ به این صورت که نفس در آخرت و رستاخیز هم مانند حیات دنیوی دارای بدنی عنصری مناسب با حیات اخروی خواهد بود. در این مقاله که به روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع اصلی و متون دینی مسیحت و اسلام تدوین شده است به خوبی اثبات می شود که  هم مسیحیت و هم اسلام  در رد معنای چرخه تناسخ و جایگزینی آن به جای معاد هماهنگ هستند؛ همچنان‎که متکلمان مسیحی و مسلمان نیز در دفع آن هم نظرند. ولی ظهور آیات فروانی از کتاب مقدس و قرآن کریم و همچنین روایات ماثور از انبیاء و اوصیای الهی، در تحقق معاد جسمانی به جسم عنصری است؛ یعنی معاد جسمانی در ساختار تناسخ ملکی شکل می گیرد.