آیا ویژگی های جمعیت شناختی قادر به پیش بینی رفتارهای مخاطره آمیز عابران پیاده هستند؟

در برابر مزایای فراوان پیاده روی بر سلامت افراد، تصادفات ترافیکی عابران، تهدیدی آشکار برای ایمنی آنهاست. رفتارهای پرخطر عابران ممکن است آنها را در عبور از جاده با شرایط خطرناکی روبرو کند. اما ارتباط رفتارهای پرخطر عابران با برخی ویژگی های فردی کمتر بحث شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین رفتارهای پرخطر عابران پیاده در عبور از خیابان و ارتباط آن با برخی ویژگی های فردی انجام شد.

مطالعه توصیفی تحلیلی حاضر روی 700 نفر از عابران بزرگتر از 18 سال در زنجان (ایران) انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد تخلفات عابران جمع آوری گردید. نمونه گیری به صورت دردسترس از مناطقی با سطوح اقتصادی اجتماعی متفاوت انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS16 و آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه، کای اسکویر و آزمون دقیق فیشر تحلیل شد. سطح معنی داری کمتر از 0.05 در نظر گرفته شد.

رفتارهای پرخطر با تحصیلات، وضعیت تاهل، جنسیت و سن  ارتباط معنی دار نشان داد (p<0.0001). اما تفاوت آماری معنی داری میان رفتارهای پرخطر زنان و مردان دیده نشد. همچنین، ارتباط معنی داری بین درگیری در تصادفات با رفتارهای پرخطر عابران پیاده مشاهده نشد.

به نظر می رسد سن قوی ترین مشخصه دموگرافیک پیش بینی کننده برای رفتارهای پرخطر باشد. همچنین، تحصیلات نیز می تواند تا اندازه ای چنین باشد.