مقایسه تاثیر آموزش حمل مصدوم در صحنه حادثه به دو روش ایفای نقش و نمایش بر دانش، نگرش و عملکرد سربازان

نظامیان به عنوان اولین و بزرگ ترین گروه کمک رسان در هنگام بروز حوادث غیرمترقبه می باشند لذا، باید بتوانند با استفاده از مهارت و سرعت عمل خود مراقبت های لازم را در خصوص انتقال ایمن مصدوم برای جلوگیری از تشدید آسیب و عوارض ناشی از آن، برای افراد حادثه دیده فراهم کنند.

مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش حمل مصدوم در صحنه حادثه به دو روش ایفای نقش و نمایش بر دانش،  نگرش و عملکرد سربازان انجام شد.

مطالعه حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است که در سال 1399 انجام شد. سه یگان از یگان های مستقر در شهر مشهد به روش تخصیص تصادفی به سه گروه شامل دو گروه آزمون (ایفای نقش و نمایش) و یک گروه کنترل تخصیص یافت. در هر گروه 27 نفر از سربازان، به صورت در دسترس انتخاب شدند. برای گروه های آزمون چهار جلسه 90 دقیقه ای آموزش حمل مصدوم برگزار شد. برای گروه کنترل مداخله ای انجام نگرفت. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های دانش،  نگرش و فهرست وارسی عملکرد محقق ساخته استفاده شد. پرسشنامه ها قبل، بلافاصله  و دو هفته بعد از مداخله تکمیل گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های پارامتریک با سطح معنی داری 0/05 استفاده شد.

ین میانگین نمرات دانش و نگرش گروه های آزمون و گروه کنترل بلافاصله و دو هفته پس از مداخله، تفاوت معناداری وجود داشت. به ترتیب (0/001>P و 0/05>P)، درحالی که در حیطه عملکرد بلافاصله و دو هفته پس از مداخله میانگین نمرات گروه های آزمون و گروه کنترل، تفاوت معنی داری وجود نداشت (0/05<P).

با توجه به یافته ها و جذاب بودن روش های آموزشی ایفای نقش و نمایش پیشنهاد می گردد، در آموزش های معمول سربازان در مراکز نظامی روش های نوین آموزشی بیش تر مورد توجه قرار گیرد.