تحلیل ابعاد ساختاری و معنایی معماری و باغسازی سنتی چین (نمونه موردی بناهای امپراطوری شهر پکن)

معماری و باغ سازی سنتی چین آیینه ایی از نمایش فرهنگ و آیین می باشد که خود را در کالبدی فیزیکی نمایش داده است. معماری و باغ سازی سنتی کهن چین همواره یکی از سبک های هنری ارزشمند جهان بوده است. مولفه های مفهومی معماری سنتی چین را علاوه بر اینکه در نماد ها و نشان ها می توان مشاهده نمود، در اجزا و عناصر نیز قرار دارد و حتی در ساختارهای فضایی نیز اثر گذار می باشد. هدف از انجام این پژوهش مشاهده هم زمان ابعاد فیزیکی و مفهومی معماری و باغ سازی سنتی چینی و تدوین مولفه های ساختار دهنده به این سبک طراحی می باشد. همچنین اهداف فرعی همچون شناخت باورها تطبیق اطلاعات بدست آمده با بناهای امپراطوری شهر پکن می باشد. روش این پژوهش از نوع سامانه های تفسیری، کیفی و مبتنی بر «روش استدلال منطقی » است. اطلاعات این پژوهش بر اساس اسناد کتابخانه ایی، بازدید های میدانی و تحلیل های نرم افزاری جمع آوری شده است. در بخش بررسی پژوهش با بدست اوردن اطلاعات دقیق و تطبیقی از معماری و باغ سازی چین و با سنجش مولفه های موثر و بررسی این مولفه ها در بناهای امپراطوری شهر پکن منجر به تدوین دقیق مولفه های ساختاری معماری و باغ سازی سنتی چین شده است. مولفه های معماری و باغ سازی سنتی چین بر اساس دو محور کالبدی و معنایی شکل گرفت است. ولیکن این دو محور شکل دهنده در تعامل با یکدیگر بوده و تمامی اجزا بر اساس این تعامل شکل گرفته است. باور های کنفوسیوسی، تایویسمی و بودیسمی اساس شکل دهی تفکر معماری و باغ سازی سنتی چین بوده که در ساختار ارتباطی این مجموعه ها نیز به وضوح بیان شده است. معماری و باغسازی سنتی چین نوعی از معماری با تبلور ارزش های کالبدی - معنایی و ماندگار ارتباط مردمان کهن چین با طبیعت و ارزش های برخاسته از فنگشویی، تایوییسم و بودیسم است. که به کمک ابزار های ساخت از جمله گیاه، آب، سنگ و مصالح ساختمانی هویتی خاص از مردمان چین را در لایه های مفهومی و معنایی نمایش داده است.