اثر بخشی ضمانت اجراها در حقوق بین الملل محیط زیست و توسعه ابزارهای نوین آن

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی ضمانت اجراهای کلاسیک در حقوق بین الملل محیط زیست و لزوم شکل گیری انواع جدیدی ضمانت اجرا می باشد. روش تحقیق، توصیفی و تحلیلی است که با اتکا به منابع کتابخانه ای و داده های موجود، در بخش اول اثر بخشی ضمانت اجراهای کلاسیک بررسی می شود و در بخش دوم ضمانت های اجرایی نوین ودلایل شکل گیری آن ها، مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. سوال اصلی تحقیق بیان می دارد که آیا ضمانت اجراهای کلاسیک از اثر بخشی لازم برای حفاظت موثر از محیط زیست برخوردار هستند؟ از این رو، با بهره گیری از مبانی نظری پژوهش، به این فرضیه پرداخته می شود که برای حفاظت بیشتر از محیط زیست، ضمانت های اجرایی نوینی در حال شکل گیری و توسعه است. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل یافته ها حاکی از آن است که به دلیل ماهیت خاص مسایل محیط زیستی و ارتباط آن با ضرورت شکل گیری ضمانت های اجرایی نوین و با توجه به این که با وجود اثربخشی ضمانت های اجرایی کلاسیک در حقوق بین الملل محیط زیست، به دلیل محدودیت های موجود در آن ها، این اثربخشی به تنهایی برای حفاظت از محیط زیست کافی نبوده، دو نوع ضمانت اجرایی نوین شامل «پرداخت خسارت بدون موافقتنامه و مراجعه به دادگاه در مواردی که تخریب شدید در محیط زیست ایجاد شده» و همچنین «کنترل پایبندی و عدم پایبندی دولت های عضو به کنوانسیون های محیط زیستی»، برای حفاظت کارآمد از محیط زیست شناسایی و در حال توسعه می باشد.