تاثیر اجرای برنامه آمادگی جسمانی هدفمند بر میزان خستگی احیاگران و کیفیت فشردن قفسه صدری در احیای قلبی ریوی

 خستگی حین احیا از عوامل اثرگذار کاهش عمق فشردن قفسه صدری است. مطالعات نشان داده است که محدودیت  های قابل توجهی در رسیدن به عمق کافی و تعداد کافی وجود دارد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر  اجرای برنامه آمادگی جسمانی هدفمند بر میزان خستگی احیاگران و کیفیت فشردن قفسه صدری در احیای قلبی ریوی صورت گرفت.

مواد و روش‏ ها:

 یک مطالعه نیمه تجربی با تخصیص تصادفی می باشد که از اسفند 1400 تا اردیبهشت 1401 به طول انجامید و جامعه آن را دانشجویان پرستاری تشکیل دادند. واحدهای پژوهش به روش نمونه گیری در دسترس و با معیارهای ورود انتخاب و به صورت تخصیص تصادفی به دو گروه آزمون و کنترل بر اساس دانشکده ها تخصیص یافتند. دانشجویان در گروه کنترل، برنامه آمادگی جسمانی عمومی (30 نفر) و در گروه آزمون، برنامه آمادگی جسمانی هدفمند (30 نفر) بمدت 6 هفته را انجام دادند. پیامدهای اندازه گیری شده شامل میزان خستگی با مقیاس دیداری خطی و تعداد صحیح فشردن قفسه صدری (دقیقه اول تا پنجم) با شبیه ساز اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از شاخص های توصیفی و آمار استنباطی با نرم افزار آماری (SPSS-22) انجام شد.

یافته ‏ها:

 میانگین سنی دانشجویان  23.05 سال بود. میانگین نمره خستگی در دقیقه اول تا پنجم بعد از مداخله بین دو گروه معنی دار بود. میانگین تعداد صحیح فشردن قفسه صدری در دقیقه اول تا پنجم بعد از مداخله بین دو گروه معنی دار بود.

نتیجه‏ گیری:

 برنامه آمادگی جسمانی هدفمند ممکن است منجر به افزایش تعداد صحیح فشار قفسه صدری و کاهش خستگی نسبت به برنامه آمادگی جسمانی عمومی می شود. از این رو این برنامه برای کارکنان شرکت کننده در احیا توصیه می گردد.