بررسی ارتباط کیفیت تعامل با بیمار و خودپنداره ی حرفه ای پرستاران و دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی بیرجند در سال 1398

 با توجه به اهمیت مهارتهای ارتباطی موثر برای حمایت از بیماران و خانواده آنها و از طرفی تاثیر منفی خودپنداره نامطلوب پرستاران بر مراقبت از مددجو، لذا شناسایی عوامل موثر بر خودپنداره حرفه ای ضروری است، هدف از این مطالعه تعیین رابطه بین کیفیت تعامل با بیمار و خودپنداره حرفه ای پرستاران و دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی بیرجند بود.

مواد و روش ‏ها:

 این مطالعه همبستگی در سال 1398 انجام شد. پرستاران دانشگاه علوم پزشکی بیرجند به روش طبقه ای و دانشجویان پرستاری به روش سرشماری انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های کیفیت ارتباط با بیمار و خودپنداره حرفه ای پرستاری استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آمار توصیفی و آزمون های تی تست، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی تحلیل شد.

یافته ‏ها: 

میانگین سنی دانشجویان پرستاری 6/1 ± 4/21 سال و پرستاران 5/4 ±0/28 سال بود. طبق نتایج رگرسیون خطی خودپنداره حرفه ای، کیفیت تعامل با بیمار را بصورت مستقیم و معنی داری پیش می کند (001/0=p< ، 351/0 β). نتیجه آزمون ضریب همبستگی پیرسون نیز نشان داد رابطه مستقیم و معنی داری بین خودپنداره حرفه ای و کیفیت تعامل با بیمار وجود دارد (001/0p< ، 351/0 =r).

نتیجه ‏گیری: 

طبق نتایج مطالعه، مهارتهای ارتباطی و خودپنداره حرفه ای دانشجویان پرستاری و پرستاران تا حدی مطلوب است و نیاز به ارتقا دارد. از طرفی با توجه به ارتباط مستقیم این دو مفهوم، لذا لزوم آموزش و آماده سازی پرستاران و دانشجویان پرستاری با کمک گرفتن از کارگاه ها و اصلاحات سرفصل های آموزشی پرستاری، جهت برخورداری از خودپنداره حرفه ای بالاتر و افزایش مهارت های تعامل با بیمار احساس می شود.