مدل ساختاری نقش کنش های اجرایی بر اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی با میانجی گری افسردگی و اضطراب

اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی همواره با نواقص در زمینه ی کنش های اجرایی و اختلالاتی چون افسردگی و اضطراب به خصوص در دوران بزرگسالی، ارتباط داشته در حالی که نحوه ی این ارتباط به طور دقیق مورد بررسی قرار نگرفته است. بنابراین در این مطالعه هدف، بررسی مدل ساختاری کنش های اجرایی بر اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی با توجه به نقش میانجی گرانه افسردگی و اضطراب در دانشجویان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی شهر اصفهان بوده است. روش مطالعه همبستگی و از نوع مدل سازی معادلات ساختاری است. جامعه ی آماری شامل تمام دانشجویان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی شهر اصفهان است. طی غربالگری اولیه از 1368 دانشجو، 280 نفر مبتلا به اختلال تشخیص داده شدند و از بین آن ها تعداد 200 نفر به روش نمونه گیری هدف مند، انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده پرسش نامه های اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی بزرگسالان بارکلی (2011)، نارسایی کنش وری اجرایی بزرگ سالان بارکلی (2011)، سلامت روان (1973) و مصاحبه ی تشخیصی اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی (2010) بوده است. برای تحلیل یافته ها برآوردگر بیشینه درست نمایی و آزمون معناداری بوت استراپ مورد استفاده قرارگرفت. نتایج  مدل سازی معادلات ساختاری حاکی از برازش مناسب داده های حاصل از نمونه ی دانشجویان مبتلا به اختلال با مدل مفهومی مفروض بود. شاخص های برازش مدل از این قرار بود: 2681 /89χ2, 1402df, 93/0CFI, 90/0 GFI 05/0RMSEA,. با توجه به معناداری اثرهای مستقیم کنش های اجرایی بر افسردگی و برخی از ابعاد اختلال و از طرفی معناداری اثرهای مستقیم افسردگی بر نارسایی توجه وکندی زمان شناختی، و معناداری اثر غیرمستقیم کنش های اجرایی بر اختلال، نقش میانجی افسردگی در این رابطه مشخص است. در نتیجه نارسایی کنش های اجرایی هم به صورت مستقیم و هم با میانجی گری افسردگی موجب بروز نواقص شناختی از جمله نارسایی توجه و کندی زمان شناختی می شود.