تعیین غلظت کشندگی میانی نیترات نقره و تاثیر آن بر پاسخ های رفتاری میگوی وانامی (Litopenaeus vannamei)

امروزه رهاسازی مداوم آلاینده های زیست محیطی به بوم سازگان های آبی، این محیط ها را به شدت آسیب پذیر نموده و آن ها را به انباری برای این مواد سمی مبدل ساخته است، بنابراین بررسی اثرات این آلاینده ها بر آبزیان ضروری می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان سمیت نیترات نقره و مشاهده تغییرات رفتاری میگوی وانامی طی مواجهه با آن انجام شد. برای تعیین سمیت از روش استاندارد سازمان همکاری و توسعه اقتصادی استفاده شد. در ابتدا توان زیستی و بقاء میگوی وانامی پس از دو هفته سازگاری با شرایط آزمایشگاه بررسی شد، سپس با انجام آزمایشات مقدماتی، مقادیر واقعی حدکشندگی نیترات نقره بدست آمد. به منظور تعیین غلظت کشندگی میانی، میگوها به مدت 96 ساعت در معرض غلظت های  025/0، 05/0، 1/0، 2/0، 4/0 و 8/0 میلی گرم در لیتر نیترات نقره قرار گرفتند و تلفات آن ها به صورت روزانه هر 24 ساعت ثبت شد و میزان غلظت کشندگی میانی، غلظت بدون اثر بازدارنده، حداقل غلظت موثر و حداکثر غلظت مجاز بر اساس میزان تلفات محاسبه شد. طی آزمایش توان زیستی و بقاء هیچ گونه تلفاتی تا 96 ساعت مشاهده نشد و مقدار بقاء میگوها 100% بود. میزان غلظت کشندگی میانی، غلظت بدون اثر بازدارنده، حداقل غلظت موثر و حداکثر غلظت مجاز به ترتیب برابر با 084/0، 02/0، 025/0 و 0084/0 میلی گرم در لیتر تعیین شد. در غلظت های مختلف نیترات نقره، میگوها رفتارهایی از قبیل شنای غیر طبیعی، حرکات سریع پاهای شنا، آمدن به سطح آب، پیچیدن بدن به دور خود و در نهایت از دست دادن تعادل نشان دادند.