نقش مهارت های «تخصصی» و «کسب و کار» در شکل گیری قابلیت استخدام پذیری در دانش آموختگان رشته معماری

امروزه دانش آموختگان معماری در بدو ورود به حرفه، با نوعی شوک مواجه می شوند، به طوری که آموزه های دانشگاهی، چندان که باید، برای استخدام اولیه و یا پیشرفت شغلی به آنها کمکی نمی کند. بر این اساس، هدف از این پژوهش آسیب شناسی برنامه آموزشی مقطع کارشناسی رشته معماری در دانشگاه ها و بررسی میزان اثر گذاری این آموزش ها در پدید آوردن مهارت ها و دانش لازم برای استخدام پذیری است. بدین منظور ابتدا به بررسی پژوهش های مشابه در این زمینه پرداخته شده و سپس با واکاوی و واژه شناسی تخصصی عبارت «استخدام پذیری» مدل مفهومی پژوهش مشخص شده است. 2 مهارت اصلی مستخرج از مدل مفهومی در یک پژوهش میدانی با جامعه آماری دانش آموختگان شاغل رشته معماری آزموده شده است. نمونه گیری به صورت هدفمند انجام شده و 51 نفر به پرسش نامه بسته ای در مورد متغیرهای موثر بر استخدام پذیری پاسخ داده اند. نتایج حاصل از تحلیل داده های به دست آمده نشان داده که4 متغیر «عدم همخوانی تعاریف در محیط حرفه ای با آکادمیک»، «عدم آشنایی با قوانین کار و مقررات ساختمان»، «نداشتن مهارت های کاربردی در محیط حرفه ای» و «عدم آشنایی مسایل اجرایی و حرفه ای» همگی از متغیر «نهادینه نشدن سرفصل های درسی» موثرترند. با توجه به نتایج به نظر می رسد که دانش معماری در برنامه آموزشی به خوبی نهادینه شده است اما سایر متغیرها در شوک حرفه ای در بدو ورود به بازار کار موثر است و عدم وجود پیوند و ارتباط و پیوستگی بین اطلاعات و دانش معماری با آن چه که به صورت واقعی و عملیاتی در محیط حرفه ای و بازار کار اتفاق می افتد؛ عامل اصلی این شوک حرفه ای است.