ارزیابی رضایتمندی آکوستیکی در ایستگاه های مترو از منظر عینی و ذهنی (مطالعه موردی: مترو تهران و تبریز)

تامین آسایش صوتی و وضوح گفتار در ایستگاه های مترو علاوه بر ایجاد ایمنی و امنیت، در بحث های روانی و جسمانی افراد نیز نقش دارد. در آکوستیک، ازریابی های عینی به تنهایی در تعیین رضایت آکوستیکی کافی نبوده و نیاز به ارزیابی ذهنی نیز وجود دارد. لذا هدف این پژوهش، سنجش رضایتمندی آکوستیکی در ایستگاه های مترو به لحاظ کمی و کیفی با روش توصیفی-تجربی است. داده های مورد نیاز از طریق برداشت های میدانی که شامل اندازه گیری پارامترهای فیزیکی (تراز فشار صوتی و زمان واخنش) و نیز پرسش نامه برای درک بهتر مخاطبان و سنجش میزان رضایتمندی آنان در رابطه با پنج مولفه تاثیرگذار در کیفیت آکوستیکی (شنیداری، گفتاری، انسانی، عملکردی و معماری) جمع آوری گردیده و با دو نرم افزار اکسل و اس.پی.اس.اس مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته اند. مقایسه با استانداردهای بین المللی در حیطه ارزیابی فیزیکی و شناسایی متغیرهای اساسی، تعیین میزان رضایتمندی و معناداری رابطه بین مولفه های تاثیرگذار در رضایت آکوستیکی با متغیرهای جمعیت شناسی از جمله مواردی است که پژوهش انسانی به دنبال آن است. آنالیز داده های جمع آوری شده نشان می دهد تراز فشار صوتی و زمان واخنش از استانداردهای مربوطه تبعیت نمی کنند و عوامل اصلی نارضایتی از منظر مخاطبان به ترتیب شامل صداهای مکانیکی، دینامیکی و انعکاس گفتار در ایستگاه های مترو هستند که نوفه های قابل توجهی تولید کرده، قابلیت شنیداری فضا را کاهش داده، تاثیر بسزایی در ایمنی و امنیت دارد و نیز عملکرد سیستم های اطلاع رسانی را دچار مشکل کند. همچنین میزان رضایتمندی کاربران ارتباط معناداری با متغیرهایی همچون جنس، سن، ساعت مراجعه، تعداد سفرها در طول روز، توانایی شنیداری هر فرد دارد.