ارزیابی برنامه های پیشگیری رشدمدار بهزیستی در تقابل با عوامل خطر (مطالعه موردی: استان مازندران)

نظر به اینکه وقوع هر جرمی ناشی از عوامل متعددی است که بزهکاری اطفال نیز از این قاعده مستثنی نیست، در فرایند رشد اطفال عوامل خطرسازی وجود دارند از جمله عوامل فردی، اجتماعی که در صورت عدم مداخله در رفع یا بهبود این عوامل احتمال ارتکاب جرم از سوی اطفال را افزایش می دهد. سازمان ها به عنوان یک سیستم کارکردی دارند و چنانچه کارکرد سازمان مثبت باشد و هم جهت و هماهنگ با اهداف جامعه حرکت کند، این سازمان به عنوان یک ابزار مناسب تاثیرگذار بر افراد جامعه و بویژه به عنوان یک عامل حمایتی در رفع عوامل خطرساز و یا بهبود آن ایفای نقش می نمایند. هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش سازمان بهزیستی در پیشگیری رشدمدار است. زیرا پیشگیری رشدمدار مداخله در فرایند رشد اطفال در معرض خطر بزهکاری با هدف پیشگیری از گرایش آنان به ارتکاب جرم در جهت رفع یا بهبود عوامل خطر و ایجاد عوامل حمایتی است. با ملاحظه قوانین و مقررات مربوط به سازمان مذکور درمی یابیم که سازمان بهزیستی نسبت به اطفال در معرض خطر تکالیف و وظایفی است. همچنین مشاهده برنامه ها و ارزیابی یافته ها حکایت از انطباق این برنامه ا با وظایف سازمان پیش گفته دارد. بعلاوه نوع و سطح مداخله این سازمان نسبت به اطفال در معرض خطر نیز متفاوت است. در پژوهش حاضر برنامه ها و اقدامات اداره کل بهزیستی، وظایف سازمان نسبت به افراد در معرضخطر و نوع و سطح مداخلات و انطباق آن با وظایف سازمانی بررسی و نقش سازمان پیشگفته در پیشگیری رشدمدار مورد ارزیابی قرار گرفته است.