رابطه ترومای دوران کودکی با افکار خودکشی با توجه به نقش واسطه ای طرحواره های ناسازگار اولیه

آسیب ها و تروماهای دوران کودکی می تواند تاثیر عمیقی بر ویژگی های روانشناختی افراد در طول زندگی بگذارند. تروماهای دوران کودکی می توانند در شکل گیری طرحواره های ناسازگار و بروز افکار خودکشی گونه در بزرگسالی موثر باشند. پژوهش حاضر با هدف مدل یابی افکار خودکشی بر اساس ترومای کودکی با نقش میانجی طرحواره های ناسازگار اولیه انجام شد.

این پژوهش از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی بزرگسالان شهر تهران که سابقه ناملایمات جسمی و جنسی در دوران کودکی داشتند، تشکیل دادند. نمونه شامل 300 نفر با سابقه ناملایمات کودکی بودند که با شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. به منظور سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه های ترومای دوران کودکی (CTQ)، پرسشنامه افکار خودکشی بک (BSSI) و پرسشنامه طرحواره های ناسازگار (YSQ-SF) استفاده شد. داده ها به شیوه تحلیل مسیر با استفاده از نرم افزار ایموس (Amos) بررسی شد.

یافته ها نشان داد که اثر مستقیم ترومای دوران کودکی بر افکار خودکشی به صورت مثبت معنادار است (05/0<p). همچنین، نتایج نشان داد که طرحواره های ناسازگار اولیه در رابطه بین ترومای دوران کودکی با افکار خودکشی نقش میانجی ایفا می کنند (05/0<p).

بر اساس نتایج پژوهش حاضر طرحواره های ناسازگار اولیه رابطه بین افکار خودکشی و ترومای دوران کودکی را میانجی گری می کنند و برای کار بر روی افکار خودکشی باید به نقش طرحواره ها و تجربه های ناگوار دوران کودکی پرداخت.