پیش بینی اعتماد اجتماعی، خودکنترلی و خودکارآمدی بر اساس سطح فعالیت بدنی در جانبازان و معلولین

 اختلالات جسمانی و روانی، به وفور در جانبازان و معلولین مشاهده شده و علاوه بر ایجاد نگرانی، تاثیرات بسیار نامطلوبی بر جنبه های مختلف زندگی آن ها می گذارد. با توجه به این که سلامت جسمانی و روانی، هرکدام به سهم خود می توانند در سلامت عمومی جانبازان و معلولین سهم بسزایی داشته باشند، پرداختن به این ابعاد ضروری به نظر می رسد. لذا هدف پژوهش حاضر پیش بینی اعتماد اجتماعی، خودکنترلی و خودکارآمدی بر اساس سطح فعالیت بدنی در جانبازان و معلولین بود.

 روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را جانبازان و معلولان استان یزد تشکیل دادند که از این بین تعداد 109 نفر (62 جانباز و 47 معلول) به عنوان نمونه آماری به روش دردسترس انتخاب شدند. جهت بررسی متغیرهای پژوهش از مقیاس های فعالیت بدنی شارکی (1997)، خودکنترلی تانجی (2004)، اعتماد اجتماعی صفاری نیا و شریف (1389) و خودکارآمدی شرر و همکاران (1982) استفاده شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون برای تعیین میزان ارتباط بین متغیرها و رگرسیون خطی ساده برای پیش بینی متغیرها تحلیل شد.

 یافته ها نشان داد که نمرات سطح فعالیت بدنی به طور معناداری قابلیت پیش بینی متغیرهای خودکنترلی (0/39=r) و اعتماد اجتماعی (0/31=r) را در جانبازان و معلولین دارا می باشد (0/01>P). اما سطح فعالیت بدنی با توجه به همبستگی پایین با متغیر خودکارآمدی (0/14=r)، قابلیت پیش بینی معنادار این متغیر را دارا نمی باشد (0/19=P).

 با توجه به نتایج پیشنهاد می شود برنامه ریزی های مناسب جهت حضور شرکت افراد جانباز و معلول در فعالیت های بدنی منظم به منظور افزایش خودکنترلی و اعتماد اجتماعی و در نتیجه افزایش کیفیت زندگی مدنظر قرار گیرد.