ارزیابی تاثیر پروتکل ارتباطی کلینیسین-بیمار در کنترل علایم حیاتی (نبض و فشار خون) بیماران اورژانس درمان ریشه

پایش علایم حیاتی در بیماران اورژانس درمان ریشه از اهمیت بالایی برخوردار می باشد. استرس، به عنوان اولین دغدغه در درمان ریشه، باید حین مراحل درمان کنترل گردد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی تاثیر پروتکل ارتباطی کلینسین-بیمار بر روی کنترل علایم حیاتی بیماران  بود.

در این مطالعه ی مداخله ای، 70 بیمار اورژانس درمان ریشه در رده سنی60-18 سال، در سال 1398مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران به دو گروه مساوی 35 تایی تقسیم شدند. مراحل درمان در گروه مورد مطالعه با مداخله پروتکل کلینسین-بیمار انجام گردید. فشارخون (سیستول و دیاستول) و تعداد نبض بیماران در پنج مرحله قبل از تزریق بی حسی، حین تزریق بی حسی، هنگام تراش دندان، بعد از درمان و یک هفته بعد از خاتمه درمان به عنوان پایه اندازه گیری گردید. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و تست های آماری کای-دو و تی مستقل آنالیز گردیدند. سطح معنی داری 05/0 تعیین گردید.

بر اساس آنالیز انجام شده، سن و جنس بیمار، سابقه درمان ریشه، بیماری پالپی و پری اپیکالی و نوع بی حسی موضعی به عنوان عوامل مخدوشگر در تغییرات علایم حیاتی نبودند. در مقابل، شدت درد با تغییرات علایم حیاتی در بیماران مداخله داشت. پروتکل ارتباطی کلینسین-بیمار به طور معنی داری فشار خون سیستول را در مراحل حین تزریق بی حسی، حین تراش دندان و بعد از درمان کاهش داد. همچنین پروتکل ارتباطی کلینسین-بیمار به طور معنی داری فشار دیاستولیک را حین تزریق بی حسی، حین تراش دندان و بعد از درمان کاهش داد. با توجه به ضربان نبض، پروتکل ارتباطی کلینسین-بیمار به طور معنی داری تعداد ضربان قلب را تنها در مرحله تراش دندان کاهش داد.

بر اساس نتایج مطالعه حاضر، به کارگیری پروتکل ارتباطی کلینسین-بیمار به طور معنی داری در کنترل علایم حیاتی بیماران اورژانس درمان ریشه موثر بود.