تاملی نو در معناشناسی و ماهیت تاویل قرآن کریم

در این نوشتار ما برآنیم تا تعریفی روشن و متقن از «تاویل قرآن مجید» ارایه نماییم که فاقد اشکالات وارد بر سایر نظریات و پاسخگوی ابهامات مطرح در این باب باشد. بدین منظور ابتدا به بررسی معنای لغوی «تاویل» پرداخته وبا بررسی معانی مختلف این واژه اثبات نموده ایم که «تاویل» یک معنای حقیقی بیشتر ندارد که گاهی به صورت وصفی به کار می رود و عبارت است از:«حقیقت و باطن شیء و مراد و مقصود و هدف از آن، که شیء از آن سرچشمه گرفته و به نحوی آیه و نشانه و حامل آن است‏» و گاهی به صورت مصدری به کار می رود که عبارت است از:«بازگرداندن شیء به آن حقیقت و باطن». این معنی جامع تمامی معانی دیگر «تاویل» بوده و این واژه در تمامی موارد استعمال، یا در همین معنای جامع به کار رفته است و یا به واسطه ی وجود قرینه ای در لوازم یا آثار یا مصادیق آن؛ سپس با بررسی موارد استعمال «تاویل» در قرآن مجید، اثبات نموده ایم که این واژه در تمامی موارد استعمالش در کتاب الهی نیز در همان معنای جامع به کار رفته و بر این ادعا شواهدی از آیات ارایه نموده ایم؛ سپس دیدگاه های مختلف در مورد چیسیت و ماهیت تاویل قرآن کریم را بررسی نموده و در نهایت با الهام از آیات قرآن مجید و روایات اهل بیت عصمت علیهم السلام و برخی براهین فلسفی، اشاره ای اجمالی به چیستی و ماهیت تاویل و حقیقت قرآن مجید نموده ایم. بر این اساس، روش مورد استفاده در این نوشتار تلفیقی از معناشناسی و روش برهانی فلسفی است.