اشعار نویافته حکیم طرطری، پارسی سرای قرن ششم هجری

موفق الدین یحیی بن حسن طرطری از شاعران گمنام و پارسی گوی قرن ششم هجری است. در پژوهش های مربوط به تاریخ ادبیات فارسی که در یک صد و پنجاه سال گذشته به رشته تحریر درآمده، نام و نشانی از وی نیست. با آنکه پاره ای از اشعار وی در جنگ ها و مجموعه های خطی به چشم می خورد، اما به نظر می رسد نخستین تذکره نویسی که ترجمه بسیار کوتاهی درباره او آورده، تقی الدین اوحدی بلیانی(973- 1040ق.) مولف عرفات العاشقین است که حدود پانصد سال پس از طرطری می زیسته است. اکنون دستنویسی یافت شده که کهن ترین و مهم ترین سند موجود در باب طرطری است و بخشی از اشعار او را دربردارد. این دستنویس که در کتابخانه سلیمانیه شهر استانبول نگهداری می شود در فاصله سال های 687- 688 هجری کتابت شده و اطلاعات قابل توجهی درباره طرطری، اشعار و ممدوحان وی دارد. در این مقاله می کوشیم با استناد به این دستنویس نویافته و بررسی منابع تاریخی و ادبی، نکاتی تازه یاب در باب نام و نشان، ممدوحان و سبک و سیاق اشعار طرطری عرضه کنیم. همچنین اشعار اندک باقی مانده از وی، بازخوانی و تصحیح شده است تا پژوهشگران را برای پژوهش های پیش رو در باب تاریخ ادبیات فارسی و سبک خراسانی به کار آید.