تدوین راهبردهای پایداری زیرساختهای سبز شهری با استفاده از ارزیابی تغییرات سیمای سرزمین (مطالعه موردی: منطقه دو کلان شهر تهران)
توسعه افسارگسیخته کالبدی - فضایی شهرها، باعث تغییر پوشش اراضی و ازدست رفتن انسجام زیرساختهای سبز میشود. همواره در شهرها این خطر وجود دارد که پایداری این زیرساختها در مقایسه با توسعه شهری نادیده گرفته شود. این زیرساختها (اراضی رودکناری، باغها، پارکهای شهری، سبز راه های دست کاشت و اراضی بایر) با حضور در درون و پیرامون شهرها، میتوانند خدمات اکوسیستمی بیشماری را عرضه نمایند که در صورت ازدست رفتن غیرقابل جایگزین خواهند بود. به این ترتیب، شناخت روند تغییرپذیری به منظور هدایت برنامهریزی و مدیریت سیمای سرزمین شهری ضروری است. هدف این پژوهش، ارزیابی و پیشبینی تغییرات پوشش اراضی، سنجش تغییرات ساختار سیمای سرزمین و سپس پیشنهاد راهبردهای پایداری زیرساختهای سبز به منظور هدایت مدیریت سیمای سرزمین در منطقه دو کلان شهر تهران است. این منطقه از گذشته به دلیل گذر دو رود - دره درکه و فرحزاد موقعیت ممتازی نیز داشته است. در این پژوهش به منظور تهیه نقشه پوششهای مختلف اراضی، از تصاویر ماهوارهای سالهای 1986، 2000 و 2016 و نرمافزار IDRISI استفاده شده است. همچنین برای پیشبینی پوشش اراضی سال 2032، زنجیره مارکوف و همان نرمافزار به کار گرفته شده است. بر اساس هدف این پژوهش، سه طبقه فضای سبز، فضای باز و فضای انسانساخت موردنظر بوده و دوطبقه فضای سبز و فضای باز به عنوان زیرساخت سبز تلقی شده است. همچنین به منظور تحلیل تغییرات ساختاری، از محاسبه سنجههای NP، MPS، MPAR، CONTIG، MESH، SPLIT، LP، PLAND و Division در نرمافزار FRAGSTATS استفاده شده است. در مجموع طی سالهای 1986 تا 2016، به ترتیب حدود 617 هکتار از اراضی سبز و 1100 هکتار از اراضی باز به اراضی انسانساخت تبدیل شدهاند. باتوجه به یافتهها که بیانگر جایگزین شدن گسترده زیرساختهای سبز توسط اراضی ساخته شده و ازدست رفتن انسجام آنها است، راهبردهایی بر اساس پنج اصل اکولوژی سیمای سرزمین پیشنهاد شده است.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.