مواسات و دغدغه مندی از نظر قرآن و روایات با تاکید بر سیره امام حسین(ع)

در اخلاق اسلامی، جامعه یک خانواده است که همه اعضای آن مراقب احوالات هم هستند و خود را در برابر مشکلات و نگرانی های اعضای جامعه مسیول می دانند. آنان غمخوار، همدرد و دغدغه مند یکدیگرند. در اخلاق اسلامی موضوعی با عنوان «مواسات» مورد سفارش و تاکید است که بیانگر همین احساس مسیولیت است.
مواسات از ریشه «اسو» و به معنای بخشیدن از مال خود و شریک کردن دیگران در داشته های خود است. مواسات از نظر مالی نیز در جایی است که شخص از کفاف (مورد نیاز) خود به کسی ببخشد و اگر از اضافه بر کفافش بدهد، مواسات نیست.[1] از مجموع منابع لغوی و اخلاقی چنین استفاده می شود که انسان «مواسی» کسی است که با دیگران همدردی و همراهی دارد، خود را در رنج و غم دیگران شریک می داند، با مال و جان از آن ها دفاع می کند و میان خود و دیگران فرقی نمی گذارد؛ چنانکه رسول خدا(ص) این حقیقت را چنین بیان کرده است: «انما المومنون فی تراحمهم و تعاطفهم بمنزله الجسد الواحد اذا اشتکی منه عضو واحد تداعی له سایر الجسد بالحمی والسهر؛[2] مومنان از نظر مهرورزی و عطوفت نسبت به یکدیگر مانند یک پیکرند که هرگاه عضوی از آن دچار دردی شود، سایر اعضا (از راه تب و بیداری و ناراحتی) همدردی خود را با آن عضو ابراز می دارند و به کمکش می شتابند».
 
[1]. محمد بن یعقوب فیروزآبادی، القاموس المحیط، ج 4، ص 299.
[2]. محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، ج 8، ص 227.