بررسی نسب فرزند و آثار حقوقی آن در باروری با تخمک اهدایی در فقه امامیه و حقوق ایران با نگاهی به آیات قرآن

در برخی از زوجین، زن فاقد تخمک بارور شونده می باشد و از تخمک فرد دیگری جهت لقاح استفاده و سپس آنرا در رحم خود قرار می دهد. نسب فرزند در این حالت و آثار حقوقی آن همچون ارث، حضانت و... دارای ابهاماتی می باشد. هدف از این تحقیق بررسی نسب در اهدای تخمک در فقه امامیه و حقوق ایران می باشد.

برای دستیابی به این هدف با استفاده از روش تحقیق کیفی و با بررسی و تحلیل متون حقوقی، آیات، روایات و همچنین نظرات فقهای مسلمان، مفاهیم و مولفه های مرتبط استخراج گردید.

نتایج نشان می دهد که با استفاده از تخمک اهدایی، بین افرادی که در این رابطه شرکت دارند، مادر حقیقی نوزاد متولد شده، فرد اهداکننده تخمک می باشد و کسی که حامل نطفه در رحم خود بوده است، مادر حقیقی نوزاد نمی باشد. نتیجه های به دست آماده نشان می دهد که نسب کودکان ناشی از این روش های باروری به صاحبان اسپرم و تخمک الحاق می شود. از طرفی باتوجه به اینکه حضانت فرزند تا قبل از هفت سالگی با مادر است، پرسش هایی در این زمینه مطرح می شود که صاحب رحم، مادر فرزند است که باید از او نگهداری و شیردهی کند.