بررسی رابطه تفکر نقادانه و خودکارآمدی تحصیلی: نقش تعدیل گری خودراهبری

یادگیری خودراهبر به عنوان یکی از مولفه های اصلی در یادگیری بزرگسالان در دهه های اخیر محسوب می شود. این پژوهش در پی تعیین نقش تعدیل گری یادگیری خودراهبر در رابطه میان تفکر نقادانه و خودکارآمدی تحصیلی بوده است. روش پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ گردآوری داده ها، همبستگی است. جامعه آماری مورد نظر دانشجویان دختر و پسر مشغول به تحصیل در سال 1399-1400 در شهر تهران و قم بودند که به دلیل شرایط کرونا و عدم امکان دسترسی حضوری به دانشجویان، 205 نفر به روش در دسترس انتخاب شدند. جهت سنجش متغیرهای تحقیق از پرسشنامه های تفکر انتقادی ریکتس (2003)، یادگیری خودراهبر چنگ و همکاران (2010) و خودکارآمدی تحصیلی مک ایلروی و بانتینگ (2001) استفاده و همچنین به منظور انجام مدل سازی معادلات سازی و تحلیل داده ها، نرم افزار SPSS 23  و AMOS 24  بکارگرفته شد. نتایج پژوهش بیانگر این بودند که تفکر نقادانه و خودکارآمدی تحصیلی رابطه مثبت و معنادار با یکدیگر داشته، به گونه ای که تفکر نقادانه 20 درصد از واریانس خودکارآمدی تحصیلی را پیش بینی کرده است. در افراد با خودراهبری بالا، رابطه تفکر نقادانه و خودکارآمدی تحصیلی معنادار است اما در افراد با خودراهبری پایین این رابطه معنادار نیست که نشانگر نقش تعدیل گر خودراهبری در رابطه تفکر نقادانه و خودراهبری می باشد.