تاثیر علف کش راندآپ بر بیان نسبی ژن های تنظیم کننده ی استرویید سازی و متیلاسیون جایگاه پروموتر ژن StAR در تکامل برون تنی اووسایت بز

همزمان با افزایش جمعیت و نیاز به تولید بیشتر مواد غذایی، آفت کش ها برای کنترل آفات و بیماری ها در دام و محصولات کشاورزی مورد استفاده قرار گرفته اند اما متاسفانه، استفاده ی بی رویه از آفت کش ها، باعث صدمه به محیط زیست و گیاهان، حیوانات، آب، زمین و خاک شده است. پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر غلظت های متفاوت علف کش راندآپ به عنوان آفت کش پرکاربرد و رایج کشاورزی، بر تکامل برون تنی اووسایت بز انجام شد.

برای تهیه ی اووسایت های بز، تخمدان ها بلافاصله بعد از کشتار، از لاشه ی دام جدا و درون فلاسک حاوی سرم فیزیولوژیک در دمای 34-30 درجه ی سانتی گراد به آزمایشگاه منتقل شدند. مجموعه اووسایت-کومولوس با روش برشی از فولیکول های آنترال کوچک (2 تا 6 میلی متر) تخمدان جدا و در محیط تکامل اووسایت به همراه غلظت های متفاوت علف کش راندآپ کشت داده شدند. این پژوهش در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار و 4 تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل غلظت های متفاوت علف کش راندآپ که در غلظت های صفر (شاهد)، 187/5 میکرومولار (تیمار با دز نصف نیمه کشنده) ،375 میکرومولار (تیمار با دز نیمه کشنده) و 750 میکرومولار (تیمار با دز کشنده) به محیط های تکامل اووسایت های بز افزوده شد.

نتایج این پژوهش نشان داد که افزودن غلظت های متفاوت علف کش راندآپ باعث کاهش معنی دار نرخ تکامل برون تنی اووسایت ها در تیمارهای مورد بررسی نسبت به تیمار شاهد شد (0/05 >p)، هم چنین بیان نسبی ژن های استروییدساز در سلول های کومولوس به طور معنی داری نسبت به تیمار شاهد کاهش یافت؛ اما تیمارهای راندآپ تاثیر قابل توجهی در میزان متیلاسیون DNA پروموتر ژن StAR نداشت. بنابراین احتمال دارد، تاثیر علف کش راندآپ در کاهش بیان ژن های مورد بررسی، از طریق دیگر مکانیسم های تنظیم‎کننده ی بیان ژن باشد.

اثرگذاری تیمار با در 187/5 میکرومولار، در کاهش بیان نسبی ژن های StAR، CYP11A1 و CYP19 نسبت به تیمار نیمه کشنده، بیشتر بود که این می تواند به این علت باشد که تخریب کننده های هورمونی (آلاینده های زیست محیطی) دارای اثرات زیستی قوی در غلظت های کم هستند اما در غلظت های زیاد دارای اثرات ضعیف و یا بدون اثر هستند.