مقایسه نتایج بالینی روش های درمانی گچ گیری و بانداژ در بیماران مبتلا به پیچ خوردگی مچ پا: یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده

اقدامات درمانی برای پیچ خوردگی مچ پا شامل توصیه های مراقبتی، درمان علامتی، بی حرکتی مفصل با استفاده از بانداژ و گچ و جراحی ترمیمی است.

هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر درمانی بانداژ و گچ گیری در درمان پیچ خوردگی مچ پاست.

این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده بود که بر روی 78 نفر از بیماران مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان پورسینا با پیچ خوردگی مچ پا انجام شده است. در این پژوهش بیمارانی که با تشخیص پیچ خوردگی مچ پا به اقدام درمانی نیاز داشتند وارد مطالعه شدند. بیمارانی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند به 2 گروه A (گچ گیری) و B (بانداژ) به روش تصادفی ساده تقسیم شدند و بعد از 3، 6 و 12 هفته پس از شروع درمان از نظر میزان درد بررسی شدند. 

نتایج نشان داد میزان درد براساس مقیاس دیداری اندازه گیری شدت درد بعد از 3 هفته و بعد از 6 هفته در گروه بانداژ میانگین کمتری نسبت به گروه گچ گیری دارد و این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار است (0/001>P). معیار مچ پا بعد از 3، 6 و 12 هفته در 2 گروه مورد مطالعه میانگین یکسانی داشت. مدت زمان محدودیت فعالیت در گروه گچ گیری نسبت به گروه بانداژ به صورت معناداری کمتر بود. نتایج درمان از جهت بهبودی کامل، زمان بازگشت به کار و فعالیت و میزان درد ارزیابی شد.

در این مطالعه مشخص شد که درمان به روش گچ گیری موجب کاهش روزهای محدودیت فعالیت و برگشت سریع تر بیماران به کار و فعالیت روزانه می شود. با این حال، گچ گیری محدودیت هایی نظیر هزینه بیشتر و همچنین محدود شدن حرکات اندام ها دارد. جهت نتیجه منطقی به مطالعات بیشتر با در نظر گرفتن همه جوانب در به کارگیری روش های بانداژ و گچ گیری در پیچ خوردگی مچ پا نیاز است.